Ὁ Χριστὸς εἶχε μιλήσει στοὺς μαθητές του πολλὲς φορὲς
γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὕπαρξη τοῦ ὁποίου,
μέχρι νὰ ὁλοκληρωθεῖ πλήρως τὸ ἐπὶ γῆς ἔργο τοῦ Χριστοῦ,
δὲν ἦταν ἀκόμα φανερὴ στοὺς ἀνθρώπους. «Οὐ γὰρ ἦν Πνεῦμα
Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη» (Ἰω. 7, 39). Ἔτσι λοιπόν, λίγο
πρὶν τὴν Ἀνάληψη, τοὺς παράγγειλε νὰ περιμένουν σὲ λίγες μέρες «τὴν
ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρὸς ἣν ἠκούσατέ μου». Θὰ ἔπαιρναν δύναμη γιὰ τὸ
κηρυκτικὸ ἔργο τους, διότι θὰ ἐρχόταν φανερὰ πάνω τους τὸ Ἅγιο Πνεῦμα
(Πράξ. 1, 4-8) (Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς).
Ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅμως, ἂν καὶ ἀφανὴς μέχρι
τότε στοὺς ἀνθρώπους, δὲν εἶχε λείψει ποτὲ ἀπὸ τὸν κόσμο. Ὁ Θεὸς
ἐνεργοῦσε τὰ πάντα μὲ τρόπο τριαδικό. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς
δημιουργίας ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα συνδημιουργοῦν καὶ
συμπράττουν μὲ τὸν Πατέρα σὲ ὅλα.
Ἔτσι, πίσω ἀπὸ πολλὲς ἐμφανίσεις τοῦ Θεοῦ στὴν Παλαιὰ
Διαθήκη ὑπάρχει ὁ Χριστός, ὅπως π. χ. στὸ ὄρος Χωρήβ, ὅπου
ἐμφανίζεται στὸν Μωυσῆ «ἄγγελος Κυρίου ἐν πυρὶ φλογὸς ἐκ τοῦ
βάτου». Ἀμέσως ὅμως μετὰ «ἐκάλεσεν αὐτὸν ὁ Κύριος ἐκ τοῦ βάτου
λέγων, … ἐγώ εἰμι ὁ Θεὸς τοῦ πατρός σου, … ἐγώ εἰμι ὁ ὤν». Δὲν
ἐμφανίστηκε δηλαδὴ στὸν Μωυσῆ ἐκεῖ ἁπλῶς κάποιος ἄγγελος, ἀλλὰ
ὁ «μεγάλης βουλῆς ἄγγελος», ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς (Ἐξ. 3, 1-6. Ἡσ. 9, 6).
Κατὰ παρόμοιο, ἀφανῆ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τρόπο, δρᾶ καὶ τὸ
Ἅγιο Πνεῦμα στὴν προχριστιανικὴ ἐποχή. Ὅταν ὁ Σαοὺλ χρίσθηκε
ἀπὸ τὸν προφήτη Σαμουήλ, κατ’ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ, πρῶτος βασιλιὰς
τῶν Ἰσραηλιτῶν, ἦλθε πάνω του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τὸν ἀλλοίωσε. Ὁ
Σαμουὴλ τοῦ προεῖπε ὅτι θὰ γίνει ἄλλος ἄνθρωπος. «Ἐφαλεῖται ἐπὶ σὲ
Πνεῦμα Κυρίου καὶ προφητεύσεις… καὶ στραφήσει εἰς ἄνδρα ἄλλον». Θὰ
ἔλθει πάνω σου καὶ θὰ σὲ καταλάβει Πνεῦμα Κυρίου. Ὅπως καὶ
πράγματι ἔγινε. Καὶ «μετέστρεψεν αὐτῷ ὁ Θεὸς καρδίαν ἄλλην». Ἄλλαξε
τὴν καρδιά του ὁ Θεός.
Ἀνάμεσα στὰ ἄλλα θαυμαστὰ ποὺ συνέβησαν τότε στὸν Σαούλ,
ἦταν καὶ τοῦτο: Ἀπὸ τὸ βουνὸ ἀπέναντί του κατέβαινε μιὰ ὁμάδα
προφητῶν ποὺ προφήτευαν καὶ ὑμνοῦσαν τὸν Θεό. Ὅταν ἔφτασαν
μπροστά του, ἦλθε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ στὸν Σαούλ. «Καὶ ἥλατο ἐπ’
αὐτὸν Πνεῦμα Θεοῦ, καὶ προεφήτευσεν ἐν μέσῳ αὐτῶν». Ὅλοι ὅσοι τὸν
ἤξεραν ἀπὸ πρίν, διερωτήθηκαν μὲ ἀπορία: Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ συνέβη
στὸν υἱὸ τοῦ Κίς; «Ἦ καὶ Σαοὺλ ἐν προφήταις;» Ἀλήθεια καὶ ὁ Σαοὺλ
ἀνήκει στοὺς προφῆτες; Ἡ φράση τους ἔμεινε στὸ ἑξῆς παροιμιώδης:
«Καὶ Σαοὺλ ἐν προφήταις;»
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα παρέμεινε πάνω στὸν Σαούλ, ἐνόσῳ αὐτὸς
ἀκολουθοῦσε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὅμως στὴ συνέχεια ὁ Σαοὺλ
ἀποδείχτηκε παρήκουος στὸν Θεό, τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ τὸν
ἐγκατέλειψε. Ἐξέλεξε ἄλλον γιὰ βασιλιὰ τοῦ Ἰσραήλ, τὸν ἐκλεκτό του
δοῦλο Δαυΐδ. Καὶ ὅταν ὁ Σαμουὴλ ἔχρισε τὸν Δαυΐδ βασιλιά, συνέβη
τὸ ἴδιο θαυμαστὸ φαινόμενο. «Ἐφήλατο Πνεῦμα Κυρίου ἐπὶ Δαυΐδ ἀπὸ
τῆς ἡμέρας ἐκείνης καὶ ἐπάνω» (Α΄ Βασ. 10, 1-13. 16, 13).
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, πανταχοῦ καὶ πάντοτε παρόν, νύχτα καὶ ἡμέρα
ἀπεργάζεται τὴ σωτηρία μας.
Τὸ θέλουμε στὴ ζωή μας; Ἂς τὸ καλοῦμε λοιπὸν ἀδιαλείπτως.
«Ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου