ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΣΤΗ; (π. Δημητρίου Μπόκου)

Ὁ Χριστὸς ἔφυγε ἀπὸ τὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν, ὅπου

θεράπευσε δυὸ δαιμονισμένους ἀλλὰ δὲν ἔγινε δεκτὸς ἀπὸ τοὺς

κατοίκους, καὶ ἦλθε στὴ βάση του, τὴν Καπερναούμ. Ἐκεῖ ἔφεραν

μπροστά του ἕναν παραλυτικὸ γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσει. Βλέποντας τὴν

πίστη τους ὁ Χριστός, αὐτῶν ποὺ τὸν ἔφεραν, ἀλλὰ καὶ τοῦ

παραλυτικοῦ, τὸν θεράπευσε, ἀφοῦ πρῶτα συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες

του (Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου).

Βάση γιὰ ὅλα ὁ Χριστὸς θέτει τὴν πίστη. Μιὰ πράξη ἐλευθερίας

τοῦ ἀνθρώπου, χωρὶς τὴν ὁποία ἀκόμα καὶ ὁ Θεὸς δυσκολεύεται νὰ

παρέμβει στὴ ζωή του. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ εἶναι πάντα ἐλεύθερος

στὴν ἐπιλογή του νὰ δεχτεῖ ἢ νὰ ἀπορρίψει τὸν Θεό. Ἡ πίστη εἶναι

ἄθλημα, ὁ ἄνθρωπος ἀναλαμβάνει ἐλεύθερα νὰ ἐπιδοθεῖ σ’ αὐτό. Ὁ

Θεὸς τοῦ ἐξασφαλίζει τὴ δυνατότητα νὰ ἔχει ὅποια ἐπιλογὴ θέλει. Σὰν

πράξη λοιπὸν ἐλευθερίας ἡ πίστη, τυγχάνει πάντα ἐπαίνου καὶ

ἐπιβραβεύεται ἀπ’ τὸν Θεό.

Ἡ πίστη ὅμως εἶναι κάτι ποὺ ὅλο καὶ λιγοστεύει στὸν καιρό μας.

Ὁ Χριστὸς ἀναρωτήθηκε κάποτε: Ἄραγε, ὅταν ξαναέρθω στὸν κόσμο,

θὰ βρῶ πιστοὺς ἀνθρώπους πάνω στὴ γῆ; (Λουκ. 18, 8). Ἡ ἀγάπη τῶν

ἀνθρώπων πρὸς τὸν Θεὸ θὰ ψυχραίνεται ὅλο καὶ περισσότερο. Καὶ

εἶναι πολλὰ αὐτὰ ποὺ βοηθᾶνε νὰ σπανίζει σιγά-σιγὰ ἡ πίστη, νὰ

παγώνει ἡ ἀγάπη. Ὁ κόσμος βομβαρδίζεται ἀπὸ καταιγισμὸ ἀντίθεων

συνθημάτων. Οἱ πιστοὶ δοκιμάζονται σκληρὰ μέσα στὴ χαώδη

σύγχυση τῶν ἀρνητικῶν μηνυμάτων ποὺ κατακλύζουν τὴ ζωή τους.

Ταξιδεύουμε μέσα στὴ νύχτα, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος

ὁ Θεολόγος. Βοήθεια ἀπὸ πουθενά, κανένας φάρος δὲν φωτίζει τὸν

δρόμο μας. «Χριστὸς καθεύδει». Σὰν νὰ μᾶς ἐγκατέλειψε καὶ ὁ Θεός.

«Τὰ τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα». Οἱ Χριστιανοὶ πορεύονται

παραμελημένοι καὶ ἀποκαμωμένοι πνευματικά, «ὡς πρόβατα μὴ

ἔχοντα ποιμένα» (Ματθ. 9, 36). Οἱ ποιμένες ἐνίοτε, πλὴν ἐξαιρέσεων, ἀντὶ

νὰ εἶναι φῶτα ὁδηγητικὰ καὶ νὰ στηρίζουν τὴν πίστη τῶν πιστῶν,

ἐπιτείνουν δυστυχῶς τὴ σύγχυση μὲ ἐπαμφοτερίζουσες στάσεις.

Ἐπιδίδονται σὲ συμπαιγνίες ἀνίερες προσδεδεμένοι στὸ ἅρμα τῆς

κοσμικῆς ἐξουσίας, διχάζουν τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας,

ἐθελοτυφλοῦν στὶς ἀνομίες τοῦ καίσαρα, ψελλίζοντας συνήθως λίγα

μισόλογα, καὶ μόνο ὅταν ὁ κόμπος φτάνει στὸ χτένι. Οἱ ἅγιοι ὅμως

στηλίτευαν, μὲ τὸν τρόπο τους ὁ καθένας, τὴν πνευματικὴ παρανομία

ὅπου κι ἂν ἐμφανιζόταν, εἴτε στὸν λαὸ εἴτε στοὺς ἄρχοντες,

πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικούς.

Ἀλλὰ μποροῦμε νὰ προσβλέπουμε «εἰς τὸν ἀρχηγὸν τῆς πίστεως

καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. 12, 2-3), γιὰ νὰ μὴν ἀποκάμνουν οἱ ψυχές

μας καὶ παραλύουν ἀπὸ τὴν ἀποθάρρυνση. Ὅσες καὶ ἂν εἶναι οἱ

δυσκολίες, Ἐκεῖνος θὰ «πολεμήσει τοὺς ἐχθροὺς ὡς παντοδύναμος». Τὸ

κακὸ ἔρχεται συνήθως μὲ θόρυβο, φαντάζει ἀκαταμάχητο. Ἀλλὰ

«θαρσείτω λαὸς τοῦ Θεοῦ». Ἡ νίκη ἀνήκει πάντα στὸν Θεό.

Ἔχουμε τὴν πίστη ποὺ μετακινεῖ βουνὰ καὶ νικάει τὰ πάντα;