Με ανοικτά και υψωμένα τα πανιά του... σκάφους μας...

Τα μικρά ιστιοφόρα ταξιδεύουν μέσα στον Παγασητικό Κόλπο

Ήταν ένα κυριακάτικο πρωινό του Σεπτέμβρη. Ο ήλιος έλαμπε και έστελνε τις φωτεινές και ζωογόνες ακτίνες του σ' ολόκληρη την περιοχή. Καθισμένος σ΄ένα βραχάκι μιας βοτσαλωτής ακρογιαλιάς του Πηλίου, παρακολουθούσα την κίνηση των πλοίων στα γαλήνια νερά του Παγασητικού κόλπου. Έβλεπα από μεγάλη απόσταση τα μικρά σκάφη με τα ψηλά ιστία και τα ολόλευκα πανιά τους να ταξιδεύουν ήσυχα-ήσυχα με την πνοή του ανέμου χωρίς μεγάλη ταχύτητα, γιατί δεν βιάζονταν να φθάσουν στον προορισμό τους, που είναι το λιμάνι. Βέβαια, ο παρατηρητής βλέποντας το υπερθέαμα αυτό, στην αρχή νομίζει πως βλέπει μια ομάδα γλάρων ή άλλων λευκών πετεινών του ουρανού που ταξιδεύει για την ανεύρεση της τροφής τους. 

Όπως κι αν έχει το θέμα, αγαπητοί μου, θα πρέπει το κάθε τι που βλέπουμε να μας οδηγεί σε πνευματικά συμπεράσματα. Κι εμείς είμαστε ταξιδιώτες και το σκάφος μας, ο εαυτός μας, καλείται να πλέει στη θάλασσα της ζωής. Η ζωή μας δεν διακρίνεται πάντοτε από τη γαλήνη και την ηρεμία. Οι φουρτούνες και οι δοκιμασίες είναι συχνό φαινόμενο. Απλά, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τις αντιμετωπίσουμε συν Θεώ. Όταν έχουμε τον Κύριο κοντά μας δεν μας φοβίζουν οι τρυκιμίες. Με υπομονή θα τις περάσουμε. Το Πανάγιο Πνεύμα να μας καθοδηγεί και θα μας ωθεί προς τα εμπρός, αρκεί να έχουμε ανοικτά και υψωμένα τα πανιά του... σκάφους μας.