Μὲ τὸ κλείσιμο τῆς ἑορτῆς τοῦ Σταυροῦ σταματάει ἡ ἀνάγνωση
τῶν περικοπῶν τοῦ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγελίου καὶ ἀρχίζουν οἱ
περικοπὲς ἀπὸ τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο. Τὸ πρῶτο εὐαγγελικὸ
ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὸν Λουκᾶ ἀναφέρεται στὸ θαυμαστὸ γεγονὸς τῆς
κλήσης τῶν τεσσάρων πρώτων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, Πέτρου καὶ
Ἀνδρέα, Ἰωάννου καὶ Ἰακώβου (Κυριακὴ Α΄ Λουκᾶ).
Πολλὰ πράγματα καθιστοῦν τὸ γεγονὸς αὐτὸ θαυμαστό. Ἕνα
ἀπὸ αὐτὰ εἶναι ἡ ἄμεση ἀνταπόκριση τῶν μαθητῶν στὸ κάλεσμα τοῦ
Χριστοῦ, πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι βίωσαν τὴ σύντομη συναναστροφὴ
μαζί του ὡς κάτι ἰδιαίτερα συγκλονιστικό. Τοὺς ἄγγιξε τόσο βαθιὰ ἡ
θεϊκὴ παρουσία του, ποὺ τὸν ἐμπιστεύθηκαν ἀπόλυτα καὶ αὐτὸ
ἄλλαξε ριζικὰ τὴ ζωή τους. Ἀποτάχθηκαν, περιφρόνησαν ὅσα τοὺς
ἔδεναν μὲ τὸν κόσμο καὶ ἀποδύθηκαν στὴν διὰ βίου προσπάθεια νὰ
βαθαίνουν ὅλο καὶ περισσότερο «εἰς ἀληθείας ἐπίγνωσιν». Πίστεψαν
ὅτι βρῆκαν τὸν μεγαλύτερο θησαυρό, τὸ πολύτιμο μαργαριτάρι, ποὺ
ἄξιζε νὰ πουλήσουν τὰ πάντα γιὰ νὰ τὸ ἀγοράσουν.
Τί γίνεται ὅμως μὲ μᾶς, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς μοιάσουμε,
ἀφήνοντας τὰ πάντα γιὰ τὸν Χριστό; Μποροῦμε νὰ ἔχουμε πίστη.
Βαθιά, ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό. Ὅποιος ἔχει ἀνόθευτη
πίστη στὸν Χριστό, ἔχει ὅλα τὰ θεϊκὰ χαρίσματα μέσα του. Στὸν
Χριστό «εἰσι πάντες οἱ θησαυροὶ τῆς σοφίας καὶ τῆς γνώσεως
ἀπόκρυφοι» (Κολ. 2, 3). Ὅλοι οἱ θησαυροὶ τῆς θεϊκῆς σοφίας καὶ
γνώσεως εἶναι κρυμμένοι μέσα στὸν Χριστό. Συνεπῶς, ἂν ὁ Χριστὸς
κατοικεῖ μέσα μας (Ἐφ. 3, 17), ὅλοι αὐτοὶ οἱ θησαυροὶ τῆς σοφίας καὶ τῆς
γνώσεως εἶναι κρυμμένοι μέσα στὶς καρδιές μας. Τί φταίει ὅμως καὶ
δὲν νιώθουμε τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα μας; Ἡ
ἀμέλειά μας στὸ νὰ ἐργασθοῦμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Στὸ νὰ
βαδίζουμε ὅπως θέλει ὁ Χριστός.
Οἱ θεϊκοὶ θησαυροὶ μέσα μας φανερώνονται ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς
τὸν Χριστό. Ἂν ὅμως ἡ ἀγάπη μας αὐτὴ εἶναι στάσιμη, ἀνενεργός, τότε
φυσικῷ τῷ λόγῳ νομίζουμε, ὅτι δὲν ἔχουμε τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος. Γιατὶ αὐτὰ φανερώνονται «κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς
ἑκάστου, διὰ τῶν ἐντολῶν, καθάρσεως». Στὸ μέτρο ποὺ ἐφαρμόζει ὁ
καθένας τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, καθαρίζει τὴν καρδιά του καὶ
φανερώνονται μέσα του, στὸ μέτρο αὐτὸ πάντα, οἱ θεϊκοὶ θησαυροί.
Ὅλες οἱ ἐντολὲς εἶναι καλές, μὰ ἡ ἀγάπη ἰδιαίτερα εἶναι μιὰ «καθ’
ὑπερβολὴν ὁδός» (Α΄ Κορ. 12, 31), ἕνας ἐξαιρετικὸς δρόμος γιὰ τὸν
Χριστό. Λένε οἱ ἅγιοι, ἀφοῦ δὲν μποροῦμε ὅλοι, σὰν τοὺς
ἀποστόλους, νὰ ἐγκαταλείψουμε τὰ πάντα γιὰ τὸν Χριστό, ἂς
προσπαθοῦμε τοὐλάχιστον νὰ ἀσκοῦμε τὴν ἀγάπη. Ὅσο πιὸ
ἁπλόχερα γίνεται γιὰ ὅλους. Αὐτὸ μᾶς ἀποδεσμεύει λίγο ἀπὸ τὴν
προσκόλληση στὰ ὑλικά. Μᾶς κάνει νὰ καταφρονοῦμε τὰ
πρόσκαιρα, νὰ προτιμᾶμε σιγά-σιγὰ τὰ αἰώνια.
Κι ἀκόμα, ἡ ἀγάπη, μαζὶ μὲ τὴν ἐγκράτεια, καθαρίζει ἀπὸ τὰ πάθη
τὴν καρδιά μας. Τότε βλέπουμε τὸν Θεὸ καὶ τοὺς θησαυρούς του.
«Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, (δι)ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται» (Ματθ.
5, 8).
Ἡ ἄσκηση τῆς ἀγάπης λοιπὸν φέρνει καὶ σὲ μᾶς κάτι ἀπὸ τὸ
ἀποστολικὸ φρόνημα, γεννάει μέσα μας κάποια αὐταπάρνηση.
«Φρόντισε καὶ σύ, ὅσο μπορεῖς, νὰ ἀγαπήσεις κάθε ἄνθρωπο. Ἂν αὐτὸ
δὲν τὸ μπορεῖς ἀκόμα, τουλάχιστον μὴ μισήσεις κανέναν. Ἀλλὰ καὶ σ’
αὐτὸ δὲν θὰ φτάσεις, ἂν δὲν καταφρονήσεις τὰ πράγματα τοῦ κόσμου»
(Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, Ἑκατοντὰς Δ΄ τῶν περὶ ἀγάπης κεφαλαίων, ξθ΄-πβ΄,
Φιλοκαλία Β΄, σ. 48-49).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου