ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΖΩΗΣ 

Τετραμηνιαία Έκδοση

Του Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων 

«Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ»

Κ.Καρτάλη 132- 38221  Βόλος- ΤΗΛ. 2421030054

Έτος 7ο ,  αριθμ 16 ,  Μάιος- Αύγουστος 2013

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

     Αντίθετα με την κοσμική εμπειρία του χρόνου, η λειτουργική ημέρα αρχίζει το βράδυ, με τον εσπερινό. Το τέλος είναι που φανερώνει το αχνάρι και το νόημα του χρόνου και του αποδίδει την πραγματικότητά του. Ο χρόνος είναι πάντα αύξηση, όμως στο τέλος μπορούμε να διακρίνουμε την κατεύθυνσή της και να παρατηρήσουμε τους καρπούς της. Στο τέλος της κάθε ημέρας, στο βράδιασμα, ο θεός βλέπει τη δημιουργία του ως «καλήν» και την χαρίζει στον άνθρωπο. Έτσι, η Εκκλησία αρχίζει τη λειτουργία του καθαγιασμού του καιρού.

     Καθώς ερχόμαστε στην Εκκλησία, έχουμε περάσει πολλές ώρες με δουλειά και ξεκούραση, με πόνο και χαρά, με φθόνο και αγάπη. Για μερικούς στάθηκε η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής τους, που θα τη θυμούνται  παντοτινά. Για άλλους έφερε το τέλος σε όλες τις ελπίδες, ρήμαξε τη ζωή τους. Ολόκληρη η ημέρα βρίσκεται τώρα εδώ – μοναδική, αμετάστροφη, ανεπανόρθωτη. Διάβηκε, όμως τα αποτελέσματά της, οι καρποί της θα χαρίσουν το σχήμα τους στην επομένη, γιατί ό, τι κάναμε μία φορά απομένει για πάντα.

      Η θρησκευτική ακολουθία δεν αρχίζει ως επίλογος της ημέρας, ως προσευχή πρόσθετη σε όλες τις άλλες εμπειρίες. Αρχίζει στην Αρχή, είναι δηλαδή «ξανα-ανακάλυψη», με τη λατρεία και την ευχαριστία, πως ο κόσμος είναι δημιούργημα του Θεού. Πηγαίνουμε στο πρώτο εκείνο βράδυ, όπου ο άνθρωπος, προσταγμένος από τον Θεό, άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε την ομορφιά, όλη τη δόξα του ναού στον οποίο στεκόταν, και ανέπεμψε ευχαριστία στον Πατέρα. Με την  ευχαριστία αυτή έγινε ο εαυτός του.

      Όμως, στη συνέχεια απαρνήθηκε την αγάπη του Θεού, αποφάσισε να ζήσει με το δικό του θέλημα και μετέβαλε τον κόσμο σε σκοτιδιασμένο χάος. Αντίκρυ στη δόξα έστησε τη θλίψη, η ομορφιά σκεπάστηκε από την ασχημάδα και έτσι γεννήθηκε μία αμείλικτη οδύνη. Τότε, ακριβώς, ήρθε Εκείνος που μπορούσε να σταθεί στο κέντρο του κόσμου και να τον δει και πάλι φορτωμένο με θεϊκό πλούτο, να είναι ο ίδιος η Ομορφιά και η Σοφία, για να ευχαριστήσει τον θεό για τον κόσμο.  Εκείνος είναι ο Χριστός, ο νέος Αδάμ, που αποκατέστησε την ευχαριστιακή ζωή, που ο άνθρωπος, ο παλαιός Αδάμ, πρόδωσε και απώλεσε. Ο Θεός μας χαρίζει άλλη μία ημέρα, για να δούμε την αληθινή φύση των πραγμάτων. Ο ερχομός του Χριστού είναι το πλέον  αποφασιστικό γεγονός που συντελέστηκε στον κόσμο και ανήκει σε αυτόν. Στο πρόσωπό Του όλα μεταμορφώνονται σε αληθινό θαύμα.  Το σκοτάδι της αμαρτίας διαλύθηκε και υπάρχουν πλάτες για να σηκώσουν το βάρος της. Αυτά που φαίνονται παρόντα είναι ταυτόχρονα περασμένα και αιώνια, το αιώνιο παρόν του Θεού. Η ίδια η εσπέρα είναι ο πραγματικός καιρός της ζωής μας.

                                                           (Α. Σμέμαν, Για να ζήσει ο κόσμος)