Κύριε πρωθυπουργέ,
Είμαι μια πολίτης αυτής της χώρας που κάτι θέλει να σας πει. Είναι η
πρώτη φορά που επικοινωνώ μαζί σας και θα ξεκινήσω με λόγια δικά σας, τα οποία
φτέρωσαν την ψυχή μου, όπως και την ψυχή των μικρομεσαίων στρωμάτων, που
εξέλαβαν τις υποσχέσεις σας για αληθινές. Μας ατενίσατε με βλέμμα
καθαρό και μας πείσατε πως υπογράφατε, την ώρα που τα ξεστομίζατε, ένα
συμβόλαιο με τον λαό, την ψήφο του οποίου υφαρπάξατε για το δικό του καλό.
Συγκεκριμένα διακηρύξατε: «Οι πρωταγωνιστές της σήψης και της κρίσης φεύγουν,
έχοντας βουλιάξει τη χώρα, έχοντας υποθάλψει τη διαφθορά, τη διαπλοκή και την
κλεπτοκρατία. Φεύγουν, έχοντας παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στους δανειστές
και στην τρόικα. Γιατί δεν διαπραγματεύτηκαν ποτέ! Φεύγουν, αφήνοντας
πίσω τους περίπου τον μισό πληθυσμό της χώρας, δηλαδή 6,3 εκατομμύρια
συνανθρώπους μας, σε καθεστώς φτώχειας. Φεύγουν, έχοντας εγκαταλείψει σχεδόν το ⅓ του εργατικού δυναμικού στην ανεργία και το 71%των ανέργων στη μακροχρόνια ανεργία.
Φεύγουν, έχοντας δεσμευτεί απέναντι στην τρόικα για νέες περικοπές σε μισθούς
και συντάξεις, για αυξήσεις στους συντελεστές ΦΠΑ στα φάρμακα, στα τρόφιμα,
στους λογαριασμούς του νερού και του ρεύματος, για κατάργηση του ΕΚΑΣ από το
2015 σε, περίπου, 320.000 χαμηλοσυνταξιούχους……….» (04 Ιαν. 2015). Τα σχόλια
περιττά, η απορία και η εξαπάτηση για μας, η ανακολουθία και η χλεύη, όμως, για
εσάς στους αιώνες.
Δεν ξέρω αν αυτό το κομμάτι χαρτιού φτάσει ποτέ στα χέρια σας -
δεν ανήκω άλλωστε σε κανέναν εξουσιαστικό μηχανισμό, δεν συγκαταλέγομαι στους
κομματικούς σας φίλους. Λένε, όμως, πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Με
αυτήν την ελπίδα ζω, λοιπόν, και αυτό κρατήστε το.
Σας περιγράφω την καθημερινότητά μου, που είναι και καθημερινότητα των
χιλιάδων εργαζομένων που απολύθηκαν επί δικής σας διακυβέρνησης και με τα νέα
μέτρα λιτότητας , σκληρότερα από τα προηγούμενα, που νομοθετήσατε. Ξέρετε, αυτά
που ακύρωσαν τις προεκλογικές σας δεσμεύσεις, αλλά επειδή είναι………αριστερά και
κλαίγατε στη Βουλή όταν τα ανακοινώνατε, είναι και…….. καλοδεχούμενα. Όλα
αυτά τα χρόνια κάνω υπομονή,περιμένοντας εις μάτην κάτι να αλλάξει, αλλά η
αρπαγή των συντάξεων χιλιάδων ανθρώπων που δούλευαν νύχτα μέρα για ένα καλύτερο
αύριο, για να έχουν αξιοπρεπή πρόσβαση στην υγεία, και όχι ράντσα
και έλλειψη προσωπικού στα νοσοκομεία, δεν αφήνουν περιθώριο για ελπίδα.
Αυτή ακριβώς που ήταν και το σύνθημα της προεκλογικής σας εκστρατείας, μέχρι
την αναρρίχηση στην εξουσία το 2015. Πληρώσαμε τις αυταπάτες σας πολύ ακριβά,
κ. Τσίπρα.
Πολλές φορές καταγγείλατε τη διγλωσσία και τον φασισμό!
Αλήθεια, συμμαρτυρεί η καρδιά σας με όλη αυτήν την κενολογία και τους
φανφαρονισμούς και δεν στασιάζει όταν αποφασίζετε για μένα χωρίς εμένα; Και
είναι αυτό Αριστερά; Περικόψατε τη σύνταξη της μητέρας μου, μιας γυναίκας
86 χρόνων, και στη δύση της μετρά πενταροδεκάρες, στερείτε από την
οικογένειά μου το καθημερινό φαγητό,εκπλειστηριάζετε πρώτες κατοικίες για 501
ευρώ, ρίξατε την αρπάγη σας και στη Μάνα Εκκλησία. Ως εδώ και μη παρέκει, κ.
Πρωθυπουργέ, από το πατρικό μου κοντά τα χέρια σας. Τώρα θα μου πείτε -
και με το δίκιο σας, πού να ξέρετε - γιατί η Εκκλησία είναι πατρικό μου.
Γιατί εκεί κατοικεί ο πατέρας μου!
Όσο εσείς, κύριε Τσίπρα, σκέφτεστε τον επόμενο εξευτελισμό μας, η
Εκκλησία και οι ιερείς μας, αυτούς που εσείς και ο Μακαριώτατος αποφασίσατε μια
νύχτα να τους διώξετε, αυτοί οι άνθρωποι παρηγορούν, ντύνουν, τρέφουν, δίνουν
στέγη, επισκέπτονται τους φυλακισμένους. Το ράσο είναι παρόν σε όλους εμάς που
πιστέψαμε σε ένα κράτος Πρόνοιας και δεν το βλέπουμε πουθενά. Εάν δεν
υπήρχε η Εκκλησία, οι διάκονοι και τα μοναστήρια της, όλοι εμείς
που εξαπατήσατε, δεν ξέρω πού θα είμασταν. Στους ναούς προστρέχουμε,
εκεί μάθαμε πως η ελπίδα είναι ο Χριστός, Εκείνος η Οδός και η
Ανάσταση! Οι ιερείς μας μετάγγισαν το μήνυμα της Αιωνίου και Αφθάρτου Ζωής, στο
καλυμμαύχι τους ακουμπάμε κάθε μέρα την προσδοκία μας, με την ακλόνητη
πεποίθηση πως δεν θα διαψευστούμε.
Σας καλούμε ταπεινά να αναλογιστείτε την μέχρι τώρα πολιτεία σας και να
επανακάμψετε στον Ανθρωπισμό και την Ηθική που δονούσε την καρδιά σας πριν από
την ανάληψη της πρωθυπουργικής ευθύνης. Ή, τουλάχιστον, με αυτό το προσωπείο
περιφερόσασταν στην Αγορά, γυρεύοντας εφήμερη δόξα. Και μην ξεχάσετε: το Μέγαρο
Μαξίμου δεν είναι ο παντοτινός σας οίκος. Με την ταχύτητα με την οποία
θρονιάζεται κανείς στην εξουσία, με την ίδια ταχύτητα κατακρημνίζεται...
Β. Κ.
Βόλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου