Ο πλησίον εις το μέσον της πανδημίας (Δρ. Νίκος Ορφανίδη)

Σκέφτομαι εκείνα όλα που ο Κύριος μας υπέδειξε και μαζί οι Πατέρες και η Ορθόδοξή μας θεολογία περί του πλησίον και περί της δυναμικής της αγάπης και υπέρβασης της βουλητικής μας αυτοκατάφασης και της διάνοιξης και κοινωνίας μας με τους πάσχοντες και εν πολλοίς και οδυνωμένους αδελφούς μας, όπως και πάντες ημείς.

«Και τις εστίν ο πλησίον;» ερωτά ο νεανίας εκείνος τον Χριστό, για να προκύψει, και μέσα από αυτό, όλη η δυναμική της αγάπης και η θεολογία που τη συνοδεύει. Ο στοργικός Πατήρ και η εκκλησία Του, ως πανδοχείον. Ασθενούντες και οδοιπορούντες είμαστε όλοι μας, και στην ανέχεια πάντοτε τελούμε, καθώς είμαστε όντα πτώσεως. Εν ανάγκη, πάντοτε ενδεείς.

Τα σκέφτομαι, λοιπόν, όλα αυτά, εις το μέσον της πανδημίας και του πειρασμικού τρόπου, που μας οδηγεί, εκόντες άκοντες, στον εγκλεισμό, στην αποστασιοποίησή μας από τους άλλους, που μέσα στα φοβικά σύνδρομα προβάλλει ως ο εχθρός, ο δυνάμει φορέας της πανδημίας, γι’ αυτό και σπεύδουμε έντρομοι να κρυφτούμε στην ασφάλειά μας, αποστρέφοντες το πρόσωπο. Ούτε μία «καλημέρα» δεν τολμούμε να αρθρώσουμε. Βίος, λοιπόν, εν καταφυγίω, και αγνοούμε πως σκέπη και καταφυγή μας είναι μόνον ο Κύριος...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ολόκληρο το άρθρο στην πηγη: https://www.pemptousia.gr/2020/12/o-plision-is-to-meson-tis-pandimias/