Αχ, μάναααα...

Ήταν μεσημέρι... 

Επέστρεφα στο σπίτι μου προβληματισμένος για πολλά θέματα...

Κάποια αόρατη δύναμη με ωθούσε ν' αλλάξω πορεία..."Κύριε ελέησον", είπα...

Κάποια στιγμή σκέφτηκα να μην υπακούσω σ' αυτή την παρόρμηση-σκέψη...

Κι όμως....

Έφθασα στη φυλακή, όπου κρατούνται 120 νέοι απ' όλο τον κόσμο...

Στα 26 χρόνια της διακονίας μου, είχα πραγματοποιήσει αμέτρητες επισκέψεις... 

Εξωτερικά, δεν είδα καμιά αλλαγή, αλλά υπήρχε κάτι αλλιώτικο που με συγκλόνισε..

Μία γυναίκα, μία μάνα, καθόταν κατά γης πάνω στο πεζοδρόμιο...

Έκλαιγε απαρηγόρητα...

Να, γιατί με οδήγησε ο Θεός σ' εκείνο το χώρο του εγκλεισμού...

- Καλημέρα σας...

 Εκείνη δεν απήντησε. Είχε κατεβασμένο το κεφάλι κοιτάζοντας το οδόστρωμα

 Βέβαια, εντυπωσιάστηκε πως κάποιος άγνωστος κληρικός της μίλησε..

 Απλά, κούνησε το κεφάλι της ανταποκρινόμενη στην ευχή του άγνωστου κληρικού...

- Μήπως θα θέλατε κάποια βοήθεια;

  Έδωσε την απάντησή της με τα δάκρυα που κυλούσαν ζεστά μέσα από το βουρκωμένα μάτια της...

   

Εκείνη τη στιγμή μας πλησίασε ένας κύριος που συνόδευε αυτή τη γυναίκα...

- Καλημέρα, πάτερ μου.

- Καλημέρα, αδελφέ μου. Μήπως είσαι ό σύζυγος;

- Όχι, δεν είμαι ο άνδρας της. Απλά την μετέφερα με το αυτοκίνητό μου για να δει το γιο της που τον έφερε η αστυνομία στη φυλακή ως υπόδικο.

- Και γιατί περιμένετε σ' αυτό το σημείο;

- Περιμένουμε να έλθει η ώρα του επισκεπτηρίου, για να μας επιτρέψουν την είσοδο. Ήρθαμε από πολύ  μακρυά για να επισκεφτεί τον 19χρονο γιο της που φυλακίστηκε πριν λίγη ώρα...

Ναι, αυτή η μάνα, όπως πολλές μανάδες, σέρνονται ψυχολογικά στις φυλακές, για να δουν έστω για λίγα λεπτά της ώρας το παιδί τους,  που παρουσίασε παραβατική συμπεριφορά και φυλακίστηκε.

Θα της επιτραπεί να τον δει μέσα από ένα μεγάλο τζάμι ασφαλείας και να μιλήσει μαζί του μέσω ενός... τηλεφώνου!!! Δεν θα μπορέσει ν' αγκαλιάσει το παιδί της... Αυτό λέγει ο... νόμος! Έστω, και αυτό είναι μια παρηγοριά.. Είναι αλήθεια πως όποιο έγκλημα κι αν έκανε το παιδί της δεν θα πάψει ποτέ να το αγαπά και να το ακολουθεί παντού...

Κάθισα κοντά της στο πεζοδρόμιο και προσπάθησα να γλυκάνω λίγο την πικραμένη ψυχή της...

- Να κάνεις κουράγιο, κόρη μου... 

- Όλα τα θέματα της ζωής θέλουν υπομονή...

- Κοίταξε να δεις, εδώ δεν είναι ούτε νοσοκομείο ούτε νεκροταφείο. 

- Θα περάσει γρήγορα ο χρόνος και το παιδί σας θα επανέλθει στο σπίτι... 

- Αν μπορώ κάπου να σας βοηθήσω να μου το πείτε... 

- Και αν δεν μπορείς να μου μιλήσεις αυτή τη στιγμή, δεν πειράζει. Να ρωτήσεις την Κοινωνική Λειτουργό και θα σ' ενημερώσει για μένα.

- Θα είμαι στη διάθεσή σας...

Την σταύρωσα αγγίζοντας το κεφάλι της και απομακρύνθηκα.. Είπα μέσα μου: 

"ΑΧ,  ΜΑΝΑ!!!

Παρηγοριά μπορείς να βρεις ΜΟΝΟ κοντά στο Χριστό και στην Παναγιά. Κανείς άλλος δεν μπορεί να σε στηρίξει... 

Σκέψου για λίγο την Μητέρα του Χριστού μας... Πόσο πόνεσε Εκείνη βλέποντας τον αναμάρτητο Υιό της πάνω στο Σταυρό... 

Το δικό σου παιδί δεν είναι άδικα στη φυλακή.. Εγκλημάτησε και πρέπει να πληρώσει το τίμημα..."

Ποιος ξέρει... 

Μπορεί να είναι και η ίδια ηθική αυτουργός στο έγκλημα του παιδιού της...

Συνήθως, εμείς οι γονείς, όταν τα παιδάκια μας είναι μικρά δεν τα προσέχουμε και δεν τα διαπαιδαγωγούμε όπως θέλει ο Θεός...

Δικαιολογούμε τον εαυτό μας,  γιατί -όπως λέμε- είχαμε δουλειές!!!

Ίσως ν' άφησε και αυτή κάποια κενά στην διαπαιδαγώγηση του γιου της...

Ίσως, να μην οδήγησε το παιδί στην αγκαλιά του Χριστού και της Εκκλησίας...

Ίσως, να το έστειλε ασυνείδητα στην αγκαλιά κάποιου άλλου... του πονηρού...

Και τώρα; 

Ποτέ δεν είναι αργά για μετάνοια...

Ο Κύριος, που την αγαπά και την φροντίζει, έστειλε κάποιον διάκονό Του για ν' αγγίξει την ψυχή της...

Θεέ μου, πόσο αγάπη έχεις για τα παιδιά Σου!!!