Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ: -Τα ποντίκια ποτέ δεν με δάγκωσαν, αλλά οι άνθρωποι.... (Το παράπονο ενός αστέγου)

Κάποτε, επισκέφθηκα στο... "σπίτι" του έναν άστεγο και ασθενή.

Τον συνάντησα σε μια αποθήκη ενός παλαιού λατομείου της περιοχής μας.

Ουσιαστικά, ήταν μια παμπάλαια πέτρινη κατασκευή, όπου οι εργάτες τοποθετούσαν τα εργαλεία τους.

Ήταν γεμάτη από παλαιές σόμπες, χωνιά, τσίγκους, παλιά έπιπλα, βρώμικο στρώμα, φθαρμένες κουβέρτες και ένα σιδερένιο κρεβάτι κ.α.

Εκεί είχε βρει καταφύγιο ένας συμπολίτης μας, μεσαίας ηλικίας, ο οποίος με υποδέχτηκε με χαρά, διότι του ανακοίνωσα πως ο "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ" έχει πρόθεση να τον φιλοξενήσει σ' έναν ξενώνα του.

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

- Πως ζεις εδώ μέσα, αδελφέ μου;

-Τι να κάνω, πάτερ μου, δεν έχω που να κοιμηθώ.

- Και δεν φοβάσαι τα μεγάλα ποντίκια που κυκλοφορούν εδώ μέσα;

- Δεν με πειράζουν. Μ' έχουν συνηθίσει...

- Μα, θα σε δαγκώσουν κάποια στιγμή και θα νοσηλευτείς...

- Κι όμως, τα ποντίκια ΠΟΤΕ δεν με δάγκωσαν. Εκείνοι που δαγκώνουν επικίνδυνα είναι οι άνθρωποι!!!!

***************************************************

Το θέμα: ΑΣΤΕΓΟΙ, είναι πάντοτε επίκαιρο.

Οι εφημερίδες και τα άλλα ΜΜΕ το ανεβάζουν στην επιφάνεια, το κάνουν πρώτο θέμα κι έτσι αρχίσει για λίγες μέρες μια συζήτηση άνευ προηγουμένου.

-Πού είναι το κράτος;

-Που είναι η Εκκλησία;

-Δεν βλέπουν οι φορείς το δράμα αυτό των ανθρώπων;

- Τι κάνουν;

Ναι, αρχίζει μια κινητοποίηση των αρμοδίων κοινωνικών υπηρεσιών, αλλά -μετά από λίγο- όλα ξεχνιούνται και κάποιο άλλο θέμα θα τραβήξει το ενδιαφέρον της κοινωνίας.

Το θέμα: ΑΣΤΕΓΟΙ δεν είναι κάτι που μπορεί να λυθεί άμεσα και ολοκληρωμένα.

Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες.

Ο κάθε άνθρωπος είναι και μια διαφορετική περίπτωση.

Η συνεργασία των κοινωνικών υπηρεσιών δίνει κάποιες λύσεις προσωρινές, αλλά ΔΕΝ ΛΥΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.

Ο "Ε" και οι συνεργάτες τους -εδώ και 2 δεκαετίες- ασχολήθηκαν και με τους αστέγους.

Έχουν φιλοξενήσει πάνω από 230 αστέγους -στους χώρους φιλοξενίας που διαθέτει και σε ξενοδοχεία-, τους έδωσε ευκαιρίες για εργασία, τους έδωσε μεροκάματα, αλλά....

Δυστυχώς, δεν αλλάζει τίποτε στην καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων, διότι δεν μπορούν να κάνουν κουμάντο τίποτε στη ζωή τους.

Ίσως, φταίνε και πολλά ψυχιατρικά και ψυχολογικά προβλήματα που τους κρατούν αδρανείς.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτοί οι συνάνθρωποί μας, ψάχνουν να βρουν κάποιους άλλους για να τους φροντίζουν, να τους ταΐζουν, να τους ντύνουν και να τους χαρτζιλικώνουν.

Βεβαίως, υπάρχουν και λίγες εξαιρέσεις που μας δίνουν μεγάλη χαρά.

Οι περισσότεροι παραμένουν στο ίδιο επίπεδο για δεκαετίες.

Φοβερό!!!

Η Εκκλησία, και δια του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ", κάνει το χρέος της: τους διαθέτει όλα τα υλικά για να μην κρυώνουν, να μην πεινούν, να μην διψούν και να μην περπατάνε ξυπόλυτοι.

Όλα τα άλλα είναι αρμοδιότητα των κρατικών υπηρεσιών...

Κυρίως τον χειμώνα, ας ανοιχτούν τα κλεισμένα σπίτια και διαμερίσματα -ιδιοκτησίας του δημοσίου κάποιων ιδρυμάτων, ιδιωτών κ.α.- για να βρίσκουν οι άστεγοι τα κρύα βράδια κάποιο καταφύγιο.

Θέλουν να βρίσκονται κάτω από μια σκεπή και ας μην έχουν ρεύμα, θέρμανση και νερό.

"ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ" (Το είπε ένας μεσήλικας άστεγος).

ΝΑΙ, ΕΣΤΩ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ....

ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ ΑΣΤΕΓΩΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΑΣ

Από το φωτογραφικό αρχείο του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ"