-Από μικρός είχε το ιαματικό και το προορατικό χάρισμα. (Για τους μικρούς μας φίλους)

Η γιαγιά σήμερα δεν νιώθει και τόσο καλά. Κάθεται στο κρεβατάκι της και προσεύχεται. Η Δροσούλα την κοιτάζει ανήσυχη.

-Γιαγιούλα μου, τι να σου φέρω; της λέει και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού της.

Η γιαγιά ανοίγει τα ματάκια της και χαμογελά.

-Δροσούλα μου, θα ήθελα να μου διαβάσεις τον βίο του Αγίου Ιακώβου το Τσαλίκη που γιορτάζει σήμερα. Μεγάλη η χάρη του!

-Ναι , καλή μου γιαγιούλα! Είπε η Δροσούλα παίρνοντας το βιβλίο που της έδειξε η γιαγιά της.

-Ο Άγιος Ιάκωβος γεννήθηκε στο Λιβίσι της Μικράς Ασίας από ευσεβείς και ενάρετους γονείς, τον Σταύρο Τσαλίκη και την Θεοδώρα Κρεμμυδά. Η οικογένειά του ήταν εύπορη όμως κατά την Μικρασιατική Καταστροφή ο παππούς του και άλλοι συγγενείς συνελήφθησαν από τους Τούρκους κι έχασαν τη ζωή τους μετά από βασανιστήρια. Ο πατέρας του πιάστηκε αιχμάλωτος μαζί με τους άλλους άντρες του Λιβισιού και τους επέβαλλαν καταναγκαστικά έργα.

Ο Άγιος Ιάκωβος δύο χρονών μαζί με τη μητέρα του και τα δύο του αδέρφια και τη γιαγιά του έφυγαν πρόσφυγες με το καράβι στην Ελλάδα. Ξεριζώθηκαν από την πατρίδα τους μαζί με τα υπόλοιπα τα γυναικόπαιδα και τους γέροντες και βασανισμένοι φτάσανε στον Πειραιά. Από εκεί κατέληξαν σ’ ένα χωριό της Άμφισσας τον Άγιο Γεώργιο. Έμεναν με άλλες οικογένειες σε μια αποθήκη. Ο Θεός τους έστειλε τον πατέρα του που είχε δραπετεύσει από τους  Τούρκους και αναζητούσε δουλειά. Έτσι η οικογένεια ξανάσμιξε.

Ο Άγιος Ιάκωβος πέντε ετών έπαιζε μ’ ένα κεραμίδι που έβαζε πάνω του ένα καρβουνάκι, έψαλλε “αλληλούια” και λιβάνιζε. Δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά, προτιμούσε να πηγαίνει με τη γιαγιά του να ανάβουν τα καντηλάκια και να ακούει να του διηγείται τους βίους των αγίων.

Η οικογένειά του μαζί με άλλους πρόσφυγες μεταφέρθηκαν στη Βόρεια Εύβοια στο χωριό Φαράκλα. Ο πατέρας του ήταν πολύ καλός χτίστης και τον περισσότερο καιρό έλειπε. Η μητέρα του, του μετέδωσε τις αρετές της πίστης, της ελεημοσύνης, της εγκράτειας, της εργατικότητας. Του έμαθε να προσεύχεται και να κάνει πολλές μετάνοιες.

Αγαπούσε πολύ το ξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής, άναβε τα καντήλια του και παιδάκι  οκτώ εννιά ετών είδε την Αγία Παρασκευή ολοζώντανη.

Είχε θαυμαστή σχέση με την Παναγία και με τους Αγίους. Είδε τον Άγιο Χαράλαμπο να τον ευλογεί και να τον θεραπεύει από μια ασθένεια. Επίσης παρακάλεσε την Παναγία Ξενιά καθώς την προσκυνούσε να θεραπεύσει τα πληγωμένα πόδια του και το έκανε αμέσως.
Οι συγχωριανοί του τον σέβονταν και τον θεωρούσαν παιδί του Θεού και ήταν η καταφυγή τους. Από εννέα χρονών τον είχαν όλοι για γιατρό. Με μία μικρή Σύνοψη διάβαζε προσευχές, τους σταύρωνε , τους ράντιζε αγιασμό και γίνονταν καλά.

Από μικρός είχε το ιαματικό και το προορατικό χάρισμα. Με την καθαρότητα της καρδιάς και του νου προέβλεψε τα μεγάλα κακά του Ελληνοϊταλικού πολέμου και του Β΄ Παγκοσμίου.

Ήταν άριστος μαθητής. Σε ηλικία 13 –14 ετών έγινε ένας μικρός ασκητής. Δούλευε, βοηθούσε τους συγχωριανούς του και το βράδυ προσευχή και μετάνοιες. Τετάρτη και Παρασκευή δεν έφαγε ποτέ λαδερό φαγητό.

Είκοσι δύο ετών έχασε τη μητέρα του. Πήγε  27 ετών στρατιώτης με σεβασμό, πειθαρχία, εργατικότητα και σεμνότητα ξεπέρασε τις δυσκολίες και δοκιμασίες. Όταν απολύθηκε αποκατέστησε την αδερφή του ακολούθησε την μοναχική ζωή.

Η ολοζώντανη εμφάνιση του Οσίου Δαυίδ ενώπιόν του, που τον υποδέχτηκε στο μοναστήρι του και το όραμα που είδε τον έκαναν να υποσχεθεί στον Άγιο ότι θα παραμείνει στη Μονή.

Είχε ακλόνητη πίστη στον Θεό και αγάπη στον Όσιο Δαυίδ. Ξεχώρισε για την ιώβειο υπομονή, την καρτερία, την πραότητά, την υπακοή, την ταπείνωσή, την αδιάλειπτη προσευχή και την αγάπη στους συνανθρώπους του.

 Αξιώθηκε με το χάρισμα της ιεροσύνης. Στο ναό κατά τη Θεία λειτουργία ζούσε πνευματικά γεγονότα. Συλλειτουργούσε με Χερουβείμ και Σεραφείμ και με Αγίους. Στην αγία προσκομιδή είδε και άγγιξε το πανάγιο Αίμα του Κυρίου την ώρα που ετοιμαζόταν να καλύψει τα Τίμια Δώρα. Είδε Αγγέλους να παραλαμβάνουν τις μερίδες μνημονευομένων και να τις εναποθέτουν σαν προσευχές στον θρόνο του Δεσπότου Χριστού , είδε κεκοιμημένους να εμφανίζονται με τη χούφτα ανοιχτή και να τού ζητούν να βάλει μερίδα υπέρ αυτών υπέρ αναπαύσεως των ψυχών τους κι όταν το έκανε τους είδε να πηγαίνουν στον τόπο τους αναπαυμένοι.
         Τα πνευματικά παιδιά αναπαύονταν κοντά του. Όταν έγινε ηγούμενος αποκαλύφθηκαν τα πολλά χαρίσματά του τα οποία αγωνιζόταν να κρύβει. Η Μονή απέκτησε μεγάλη φήμη κι έγινε πανελλήνιο προσκύνημα. Σε όλους έδινε παρηγοριά και βοήθεια.

Πέρασε πολλές ασθένειες, οι Άγιοι άκουγαν τις παρακλήσεις του και του χάριζαν ίαση.

Έζησε σαράντα χρόνια στη Μονή του Οσίου Δαυίδ. Προγνώριζε την κοίμησή του και στις 21 Νοεμβρίου το απόγευμα το 1991 πήγε στην αγκαλιά του Θεού.

-Σ’ ευχαριστώ πολύ Δροσούλα μου! Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης να πρεσβεύει στον Κύριο για μας! Να έχουμε την ευλογία του! Τώρα αν μπορείς άναψε και το καντηλάκι!

-Εγώ, γιαγιά, θα τον παρακαλέσω να σε κάνει γρήγορα καλά! Είπε η Δροσούλα και την αγκάλιασε...

 

Σταυρούλα Δημητριάδη, δασκάλα