Επέτειος γενοκτονίας, Οι τραγικές παναγιές του Πόντου (Στέλιος Κούκος)

 Γράφει ο Στέλιος Κούκος 

Ο ελληνικός κόσμος του Πόντου και οι τραντέλλενές του κάθε τέτοια μέρα έρχονται ως εμάς ζητώντας σεμνά το μερίδιο μνήμης που τους αντιστοιχεί. Το ίδιο κάνουν και στις λοιπές ιστορικές επετείους όλοι οι γνωστοί ήρωες και μάρτυρες, κάθε άγνωστος ηρωικά πεσών ή μάρτυρας που δεν διασώθηκε το όνομά του στις ιστορικές διφθέρες, τα δεφτέρια της μνήμης.

Αυτοί, βεβαίως, έχουν κατακτήσει ότι άξιζαν και η δική μας ανάμνηση μοιάζει ευτελής.

Αλλά πάλιν ανταριάζομαι όταν θυμάμαι εκείνες τις μάνες του Πόντου που έπνιξαν με τα ίδια τους τα χέρια τα βρέφη τους ή τα έριξαν σε ποτάμια «ησυχάζοντάς» τα για πάντα. Ότι το κλάμα τους ήταν απόδειξη ζωής και αυτοί έπρεπε να φεύγουν σαν νεκροί, για να μην τους σκοτώσουν άλλο την ψυχή που τους απέμεινε στα τρομαγμένα φυλλοκάρδιά τους!

Και πόσες άλλες αγαπημένες ψυχές άφησαν πίσω τους φεύγοντας οι γυναίκες αυτές γονείς, συζύγους, αδέλφια, λοιπούς συγγενείς, φίλους οι οποίοι σφαγιάστηκαν, που πέθαναν στις εγκληματικές τουρκικές «ευρεσιτεχνίες» των ταγμάτων εργασίας, τα οποία έλιωναν σώματα και ψυχές σε ατέλειωτες πορείες θανάτου!

«Μεταστάσεις» σωμάτων και ψυχών εν πορεία· αλλά και με την απορία για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη εγκληματική εφευρετικότητα!

(Να μιλήσουμε ξανά για την γερμανική… συμβολή σ’ αυτά. Να αναφέρουμε και πάλιν την ναζιστική εξέλιξη της τουρκικής εθνοκτονίας, της γενοκτονίας και του ολοκαυτώματος στις ολόδικές τους αποτρόπαιες μεθόδους θανάτου στον β’ Παγκόσμιο πόλεμο);

Και έτσι εκείνα τα βρέφη και οι ψυχούλες τους έμοιαζαν με τον χαμό τους να σώζουν τη λοιπή οικογένεια ή και ολόκληρα χωριά από τον εντοπισμό από αυτούς που διψούσαν για χριστιανικό αίμα, ρωμαίικο, ελληνικό. Όπως και αρμενικό και των Ασσυρίων.

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=373065