ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Οι περισσότεροι γονείς έχουν φθάσει στα όρια της υπομονής τους, όταν έρχονται αντιμέτωποι με τα παιδιά τους, κυρίως από 11 ετών και άνω.
Δεν γνωρίζουν το πως πρέπει να συμπεριφερθούν στους μικρούς... τυράννους τους.
Είναι ανησυχητικό το φαινόμενο αυτό, διότι έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις.
ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΠΟΛΛΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΦΗΒΩΝ:
- Πιστεύουν πως οι γονείς ΔΕΝ ξέρουν τίποτε και πως είναι καθυστερημένοι, αφού δεν συμβαδίζουν με την σύγχρονη πραγματικότητα.
- Θυμώνουν, υβρίζουν και κακολογούν τους γονείς.
- Απαιτούν και ΔΕΝ υπακούουν στις εντολές τους.
- Κάποιοι χειροδικούν, κυρίως κατά της μητέρας τους, και την απειλούν.
- Από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου, ΖΗΤΟΥΝ ΕΠΙΜΟΝΑ κινητό τηλέφωνο και μάλιστα ακριβό, όπως έχουν και οι συμμαθητές τους.
- Μερικοί ΔΕΝ συμμετέχουν στο κοινό τραπέζι.
-Αρνούνται να επικοινωνήσουν με τα μέλη της οικογένειά τους (γονείς, αδέλφια, παππούδες, συγγενείς κ.α.).
- Απομονώνονται στο δωμάτιό τους και κάνουν αδιάκριτη πλοήγηση στο διαδίκτυο με τις ώρες .
- Το βράδυ, κάτω από τα σεντόνια, ανταλλάσσουν μηνύματα και VIDEO (κατωτάτης ποιότητας) και κοιμούνται τις πρώτες πρωινές ώρες.
- Εμπιστεύονται ΜΟΝΟ τα μέλη της παρέας τους και μιμούνται τις χειρότερες συνήθειές τους, όπως τσιγάρο, χασίς, βωμολοχίες, χαρτοπαίγνιο, αλκοόλ, καταστροφή ξένων περιουσιών, αγένεια προς τους δασκάλους, τους ηλικιωμένους και τους κληρικούς, πρόωρες σεξουαλικές εμπειρίες κ.α.
- Τους λείπει ο σεβασμός προς τον Θεό, τα ιερά και τα όσια, τους γονείς κ.α.
- Μελαγχολούν και απογοητεύονται εύκολα.
- Υποτιμούν και κατηγορούν τους γονείς του πως δεν στάθηκαν όπως έπρεπε κοντά τους στα βρεφικά και παιδικά τους χρόνια.
- Αρνούνται να εκκλησιαστούν να εξομολογηθούν, να κοινωνήσουν ή και να συμμετάσχουν σε κάποιο μυστήριο που θα τελεστεί στο σπίτι τους και αποφεύγουν κάθε χειρωνακτική διακονία.
Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος και ο πόνος μεγάλος. Η ανησυχία για το μέλλον των παιδιών μας φέρνει στα όρια της απελπισίας και της απογοήτευσης. Δυστυχώς, κάποια παιδιά, εξ αιτίας ημών των μεγάλων, πάσχουν από κατάθλιψη ή από άλλες ψυχιατρικές ασθένειες, νοιώθουν μια δειλία για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, έχουν χάσει την αυτοεκτίμησή τους και αντιδρούν με παράλογους και βίαιους τρόπους, για να καλύψουν την ανασφάλεια που τους έχει κυριεύσει. Βεβαίως, όπου λείπει η χάρη του Θεού, το κενό το καλύπτει ο διάβολος και κυβερνά το νου, την καρδιά και το σώμα αυτών των παιδιών.
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ μπροστά σ' αυτές τις καταστάσεις ΛΕΝΕ:
- Γιατί τα δικά μου τα παιδιά να είναι έτσι;
- Εγώ τα μεγάλωσα με κόπο...
- Ποιος φταίει για τη σημερινή τους κατάσταση: Ασφαλώς: οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι και καθηγητές, που δεν ασχολούνται σωστά με τα παιδιά μας, οι παππάδες, το διαδίκτυο, η τηλεόραση κ.λ.π.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ:
-Ευλογημένε γονέα...
-Μη ψάχνεις να βρεις την αιτία του κακού μακριά από σένα.
-Ναι, έχουν μερίδιο ευθύνης και όλοι όσοι μου είπες, αλλά η κύρια αιτία είσαι ΣΥ και δεν το έχεις καταλάβει.
-Όταν το παιδάκι σου ήταν βρέφος, αλλά και αργότερα στην παιδική του ηλικία, εσύ είχες πολλή δουλειά.
-ΔΕΝ είχες χρόνο ν' ασχοληθείς μαζί του.
-Δεν του διέθεσες ΠΟΙΟΤΙΚΟ ΧΡΌΝΟ για να το παιδαγωγήσεις και να το οδηγήσεις κάτω από τη σκέπη του Θεού.
-Όταν επέστρεφες από την εργασία σου στο σπίτι, ήσουν κουρασμένος -έλεγες- και ήθελες να ξεκουραστείς βλέποντας τηλεόραση και κάνοντας αλόγιστη και πολύωρη πλοήγηση στο διαδίκτυο.
-Το παιδί στην μικρή του ηλικία -που σαν σφουγγάρι ρούφαγε τα πάντα- είχε κοντά του κάποιον άλλο για να το φροντίζει (υπηρέτρια, γιαγιά κ.α.).
-Συνήθως, ο πρώτος παιδαγωγός πρέπει να είναι ο πατέρας και η μάνα.
-Κι όταν το παιδί άρχισε να μεγαλώνει -κι εσύ συνέχιζες την ΄ίδια νοοτροπία- τότε μπορούσε να καταλάβει τα πάντα που γινότανε μέσα στο σπίτι.
-Αργότερα ως έφηβος θ' αρχίσει να σε κατηγορεί για την ... απουσία σου από τη ζωή του και για πολλά άλλα.
-Κάποιες φορές ίσως να νοιώθει πως δεν σε χρειάζεται πια.
ΣΧΟΛΙΟ:
Φίλοι μου, όλα αυτά που γράφω με πόνο ψυχής δεν είναι αποτέλεσμα της φαντασίας μου. Είναι η καθημερινή μου εμπειρία στην συναναστροφή μου με τα παιδιά και πολλούς γονείς. Όντως, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Όσοι ασχολούμαστε με τα παιδιά, εκείνο που παρατηρούμε είναι πως δεν ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ ακόμη το ..."παιχνίδι". Αν ταπεινωθούμε ενώπιον του Θεού, μετανοήσουμε και αναγνωρίσουμε να λάθη μας, τότε η χάρη του Θεού μπορεί να θεραπεύσει, να ειρηνεύσει και να παρηγορήσει κάθε πονεμένο γονιό και παιδί.
ΟΧΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ
ΟΧΙ ΑΠΟΓΝΩΣΗ
ΟΧΙ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ...
ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΘΟΥΝ
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑΠΕΙΩΝΩΣΗ, ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ.
* * *
*Φωτογραφία: liverpoolecho.co.uk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου