"ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ. ΜΟΥ ' ΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΩ"

Προ ημερών, μ' επισκέφθηκε στο γραφείο μια γνωστή κυρία (55 ετών). Ήταν αρρωστημένα αδύνατη. Περίμενε υπομονετικά μέχρις ότου ελευθερωθεί το γραφείο από τους άλλους ανθρώπους.

- Πάτερ μου, είμαι η Δ...

- Σε θυμάμαι... 

- Έχω αδυνατήσει υπερβολικά και...

-  Θα θέλατε κάτι; 

- Ζητώ τη βοήθειά σας

- Παιδάκι μου, τι άλλο σου συμβαίνει; Γνωρίζω την κατάστασή σου. Άλλωστε εδώ και τρία χρόνια σε ενισχύει οικονομικά ο "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ".

- Δεν θέλω λεφτά. Ζητώ κάπου να μείνω με ασφάλεια. Σε λίγο θα μείνω στο δρόμο και θα ζητιανεύω. Μου 'ρχεται να αυτοκτονήσω. Να πεθάνω θέλω για να ησυχάσω. Να μου βρείτε μια εργασία... 

- Αχ, κόρη μου. Πληρώνεις τις κακές επιλογές της νιότης σου...

 * * * 

Πρόκειται για μια γυναίκα που είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά.

Σήμερα, δεν λαμβάνει αυτές τις ουσίες, αλλά ένα ειδικός οργανισμός της χορηγεί ... υποκατάστατα. 

Ποιός να την εμπιστευτεί και να την πάρει στη δούλεψή του; 

Ποιός να την φιλοξενήσει χωρίς να φοβάται τα έκτακτα γεγονότα και τις επικίνδυνες εναλλαγές της ζωής της; 

Δυστυχώς, αυτά τα πρόσωπα είναι καταδικασμένα από την ίδια την κοινωνία, που ουσιαστικά τα έχει βάλει στο περιθώριο. Μόνο το κράτος θα πρέπει να τα στηρίξει με φιλοξενία και με εργασία, αλλά...

Κτυπούν την πόρτα της Εκκλησίας μας και δεν ζητούν τη χάρη του Θεού, αλλά χρήματα, φιλοξενία, φαγητό κ.α.

Για το καθημερινό τους φαγητό, τα ενδύματά τους και τα υποδήματά τους έχουν τις κοινωνικές δομές των ενοριών και του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ". 

Κι όμως ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι. Όλο ζητούν μικροποσά για να πάρουν τη δόση τους. 

Ας τους θυμόμαστε στην προσευχή μας, διότι μόνο Θεός μπορεί να τους αλλάξει. Εμείς ας στηρίζουμε τους φορείς που τους παρέχουν διακριτικά τα αναγκαία...

Για όλα τα άλλα...