Ο ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (π. Δημητρίου Μπόκου)

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ

Ἡ Πεντηκοστὴ ἄρχισε μὲ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

γιὰ νὰ μὴν τελειώσει ποτέ. Ἡ διαχρονικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι

μιὰ ἀδιάλειπτη Πεντηκοστή, ὅπου δρᾶ, ἐνεργοποιεῖται καὶ

πρωτοστατεῖ σὲ ὅλα τὸ ζωαρχικὸ καὶ τελεταρχικὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἡ

Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων εἶναι ἡ συνέχεια τῆς Πεντηκοστῆς, τῆς

ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ ἀνθρωπότητα προσφέρει «τῷ φυτουργῷ τῆς κτίσεως», στὸν

Δημιουργὸ Θεό, «ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως», ὅπως πρόσφεραν τὰ

πρωτογεννήματα οἱ Ἰσραηλίτες, «τοὺς θεοφόρους μάρτυρας», τοὺς

πρώτους καρποὺς τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στὴ συνέχεια

ἀκολουθεῖ ἡ ἄφθονη συγκομιδή, οἱ ἅγιοι ὅλων τῶν ἐποχῶν, τεράστιο

νέφος μαρτύρων καὶ ἁγίων «περικείμενον ἡμῖν». Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν

σταματάει ποτὲ νὰ ἀπεργάζεται τὸν φωτισμὸ καὶ τὸν ἁγιασμὸ ὅλων

μας.

Ὁ Χριστὸς εἶχε ἤδη μιλήσει στοὺς μαθητές του γιὰ τὴν ἀνάγκη

φωτισμοῦ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Πολλὲς φορὲς οἱ μαθητὲς δὲν

κατανοοῦσαν αὐτὰ ποὺ τοὺς ἔλεγε ὁ Χριστός. «Ἐκεῖνοι δὲ οὐκ

ἔγνωσαν τίνα ἦν ἃ ἐλάλει αὐτοῖς». Κάποιες μάλιστα φορὲς τοὺς

«μάλωνε» γιὰ τὴ βραδύνοιά τους σὲ θέματα πνευματικά. Ἤθελε νὰ

τοὺς διδάξει καὶ πολλὰ ἄλλα πράγματα, ἀλλὰ ἐκεῖνοι δὲν ἦταν ἀκόμα

σὲ θέση νὰ τὰ καταλάβουν ὅλα. «Οὐ δύνασθε βαστάζειν ἄρτι», τοὺς

ἔλεγε. Γι’ αὐτὸ καὶ θὰ σᾶς στείλω τὸν Παράκλητο, «τὸ Πνεῦμα τῆς

ἀληθείας», γιὰ νὰ σᾶς φωτίσει. Νὰ σᾶς «ὁδηγήσει εἰς πᾶσαν τὴν

ἀλήθειαν». Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ σᾶς ἐξηγήσει τὰ πάντα, ὅλα ὅσα σᾶς

ἔχω διδάξει.

Ἂς δοῦμε ὅμως καὶ ἕνα παράδειγμα γιὰ τὰ θέματα ποὺ θὰ

γίνονταν κατανοητὰ μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Λέει ὁ

Χριστὸς λίγο πρὸ τοῦ Πάθους του: Ὅταν ἔλθει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, θὰ

ἐλέγξει τὸν κόσμο γιὰ τρία πράγματα. «Περὶ ἁμαρτίας καὶ περὶ

δικαιοσύνης καὶ περὶ κρίσεως».

Γιὰ ποιὰ ἁμαρτία θὰ ἐλέγξει τὸν κόσμο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Γιὰ τὴν

ἀπιστία του ἀπέναντι στὸν Χριστό. Ἐνῶ Ἐκεῖνος διακήρυξε ὅτι εἶναι ὁ

Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἀπέδειξε αὐτὸ μὲ τὰ θαυμαστὰ ὑπερφυσικὰ

ἔργα του, οἱ ἄνθρωποι παρέμειναν στὴν ἀσυγχώρητη ἁμαρτία τῆς

ἀπιστίας.

Θὰ ἀποδείξει ἐπίσης τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἀγνόησαν

τὴ δικαιοσύνη τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά, ἂν καὶ ἔβγαλαν καταδικαστικὴ

ἀπόφαση ἐναντίον του καὶ τὸν ὑπέβαλαν σὲ ἄδικο καὶ ἄτιμο θάνατο,

σὰν τὸν ἔσχατο τῶν κακούργων, ὁ Χριστὸς παρὰ ταῦτα ἦταν δίκαιος.

Καὶ ἀντί, ὅπως νόμιζαν αὐτοί, νὰ ὁδεύει πρὸς τὴν κόλαση ὡς

ἐγκληματίας, ὁ Χριστὸς πηγαίνει πρὸς τὸν Πατέρα του, δικαιωμένος,

τιμημένος καὶ ἔνδοξος, γιατὶ ὑπάκουσε στὸ θέλημά του «μέχρι

θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ». Στὸ ἑξῆς οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ τὸν

ἔβλεπαν μὲ τὰ σωματικά τους μάτια.

Καὶ ἐπιπλέον τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ φανερώσει, ὅτι ὁ ἄρχοντας τοῦ

κόσμου τούτου, ὁ διάβολος, ἔχει κριθεῖ καὶ κατακριθεῖ. Ὅτι ἔχει

ἐκδοθεῖ «κρίσις» ἐναντίον του, καταδικαστικὴ ἀπόφαση τελικὴ καὶ

ὁριστική, μὲ τὴν ὁποία χάνει κάθε ἐξουσία του, διότι διέπραξε τὴν

ἄκρα ἀδικία: Τόλμησε νὰ καταδικάσει σὲ θάνατο τὸν Χριστό, χωρὶς νὰ

εἶναι ἁμαρτωλὸς καὶ ἄρα ὑποκείμενος σὲ θάνατο. Ξεπέρασε ἔτσι τὰ

ὅρια τῆς δικαιοδοσίας του (Ἰω. 10, 6. 16, 8-13. Μάρκ. 8, 17. Φιλ. 2, 8).

Γι’ αὐτὰ καὶ γιὰ πολλὰ ἄλλα πράγματα φώτισε τὸν κόσμο τὸ Ἅγιο

Πνεῦμα. Καὶ ὅσοι κατάλαβαν ὅτι ἀρνήθηκαν «τὸν ἅγιον καὶ δίκαιον»

καὶ ὅτι ἀπέκτειναν «τὸν ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς», μετανόησαν, βαπτίσθηκαν

καὶ ἔλαβαν «τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Πράξ. 2, 38. 3, 14-15).

Σώθηκαν.

Εἴμαστε κι ἐμεῖς μεταξὺ αὐτῶν; Ἢ ἐμμένουμε στὴν πώρωση τῆς

κακίας;