Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (π . Δ η μ η τ ρ ί ο υ Μ π ό κ ο υ)

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

Μετὰ τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων, ὁ Χριστὸς

ἔδιωξε μὲ πλοῖο τοὺς μαθητές του, ἀλλὰ αὐτὸς ἀνέβηκε στὸ ὄρος γιὰ

προσευχὴ ὁλονύκτια. Οἱ μαθητὲς συνάντησαν μεγάλη τρικυμία, κινδύ-

νευαν νὰ πνιγοῦν, μὰ ὁ Χριστὸς τοὺς ἄφησε νὰ παλεύουν σχεδὸν ὅλη

τὴ νύχτα μὲ τὰ κύματα. Καὶ μόνο ὅταν κόντευε νὰ ξημερώσει, πῆγε κο-

ντά τους νὰ τοὺς σώσει περπατώντας πάνω στὰ κύματα (Κυριακὴ Θ ́

Ματθαίου).

Πολλὲς φορὲς πράγματι ὁ Θεὸς φαίνεται νὰ μᾶς ἐγκαταλείπει

στὴν τύχη μας. Ἐνῶ βρισκόμαστε σὲ κινδύνους, δυσκολίες καὶ δοκιμα-

σίες καὶ τὸν ἐπικαλούμαστε, Ἐκεῖνος φαίνεται νὰ ἀπουσιάζει, νὰ ἀδια-

φορεῖ, νὰ καθεύδει. Γεμάτος ἀγωνία ὁ ἄνθρωπος διὰ τοῦ ψαλμωδοῦ

Δαυΐδ κραυγάζει: «Ἐξεγέρθητι, ἱνατί ὑπνοῖς, Κύριε;» Σήκω γιὰ νὰ μᾶς

βοηθήσεις, μὴ μᾶς ἀπορρίπτεις καὶ χαθοῦμε τελείως. Γιατί ἀποστρέ-

φεις τὸ πρόσωπό σου; Λησμονεῖς τὴ δυστυχία καὶ τὴ θλίψη μας; Γίναμε

ἕνα μὲ τὸ χῶμα, ἡ ζωή μας ἔχει ποδοπατηθεῖ. «Ἀνάστα, Κύριε, βοήθησον

ἡμῖν καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς» (Ψαλμ. 43, 24-27).

Στὸ τραγικὸ δυστύχημα τῶν Τεμπῶν, ὅπου δεκάδες νέοι ἄνθρω-

ποι σκοτώθηκαν ἀναίτια, ἕνας πονεμένος πατέρας ποὺ ἔχασε ἐκεῖ τὴν

κόρη του, εἶπε γεμάτος παράπονο, ἀλλὰ καὶ «δίκαιη» ἀγανάκτηση:

Ἐκείνη τὴν ἡμέρα ὁ Θεὸς ἀπουσίαζε ἀπὸ τὰ Τέμπη.

Ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Ἀντώνιος κάποτε δέχτηκε πολλὲς σφοδρὲς ἐπι-

θέσεις ἀπὸ τοὺς δαίμονες, ποὺ μεταμορφωμένοι σὲ ἄγρια θηρία τοῦ

ἐπέφεραν ἀμέτρητα χτυπήματα, ὥστε νὰ καταντήσει σχεδὸν νεκρός.

Σὲ κάποια στιγμὴ ὁ Κύριος ἐπενέβη καὶ οἱ δαίμονες ἐξαφανίστηκαν. Γε-

μάτος παράπονο τότε καὶ ὁ Ἀντώνιος εἶπε στὸν Θεό: Ποῦ ἤσουν; Γιατί

δὲν φανερώθηκες ἀπὸ τὴν ἀρχή, «ἵνα μου τὰς ὀδύνας παύσῃς;» Καὶ ὁ

Κύριος τοῦ ἀπάντησε: Ἐδῶ ἤμουν, Ἀντώνιε. Δὲν ἔφυγα καθόλου ἀπὸ

κοντά σου. Ἀλλὰ περίμενα νὰ δῶ «τὸ σὸν ἀγώνισμα». Ἀφοῦ λοιπὸν ἔδει-

ξες ὑπομονὴ καὶ δὲν νικήθηκες, θὰ εἶμαι πάντοτε βοηθός σου καὶ θὰ

κάνω νὰ γίνεις παντοῦ ὀνομαστός.

Δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει πραγματικὰ ὁ Θεός, ἀλλὰ περιμένει νὰ δεῖ

τὸν ἀγώνα μας. Μᾶς προπονεῖ, ὅπως ὁ καλὸς προπονητὴς τὸν ἀθλητή.

Δὲν μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὶς θλίψεις, μᾶς βάζει σὲ δοκιμασίες γιὰ νὰ

ἀσκηθοῦμε στὴν ὑπομονὴ καὶ στὴν ταπείνωση, νὰ ἀνέλθουμε πνευμα-

τικά. Ὄχι γιὰ νὰ περάσουμε ἁπλῶς καλά.

Μᾶς διδάσκουν οἱ ἅγιοι, ὅτι συνεχῶς ὁ Θεὸς ἔρχεται καὶ φεύγει

ἀπὸ τὴ ζωή μας. Αὐτὸ τὸ ὀνομάζουν συστολὴ τῆς χάριτος. Εἶναι νόμος

πνευματικός. «Σὲ ἀνεβάζει στοὺς οὐρανούς,... καί, χωρὶς νὰ πταίσεις,

σὲ ρίπτει στὰ καταχθόνια. Χαίρεται νὰ σὲ βλέπει ὡς ἀθλητὴ νὰ παλεύ-

εις... Δὲν θέλεις νὰ πάσχεις; Μὴ ζητᾶς νὰ ἀνεβαίνεις. Πάλιν θὰ φύγει,

καὶ πάλι θὰ ἔλθει, μέχρι νὰ σὲ καταστήσει τέλειο. Νὰ λέγεις: «Δοκίμα-

σόν με καὶ πείρασόν με ὡς τὸ ἀργύριον». Τότε κάνεις ρίζες βαθιά, ὅπως

τὰ δένδρα ποὺ ὅσο τὰ φυσᾶ ὁ ἀέρας, τόσο ριζώνουν βαθύτερα. Ἀνδρί-

ζου λοιπὸν καὶ ἴσχυε ἐν Κυρίῳ» (ἅγ. Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστής).

Ὁ ἀθλητὴς ποὺ ἀρνεῖται νὰ προπονηθεῖ, μπορεῖ νὰ ἔχει ἀξιώσεις

γιὰ νίκη;