Από και για τους εθελοντές του "Εσταυρωμένου"… (του Αποστόλου Βλαχάκη συνεργάτη του “Εσταυρωμένου” )

Από παλαιότερη εκδήλωση του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ", στο Βόλο

Η ομιλία μου αφορμάται από τη διακονία πολλών φίλων και αδελφών στον Εσταυρωμένο! Και το ερώτημα που τίθεται αβίαστα είναι το εξής: ποιοι ωφελήθηκαν περισσότερο τα τριάντα αυτά χρόνια της διακονίας του Εσταυρωμένου; Η απάντηση μοιάζει εύκολη, αφού σίγουρα χιλιάδες πρόσωπα - έγκλειστα και μη - ευεργετήθηκαν από τις αποστολές του Εσταυρωμένου σε όλη την Ελλάδα! Οπουδήποτε υπάρχει αναγκεμένος αδελφός! Μόνο που αυτή η απάντηση δεν μας ικανοποιεί εξ ολοκλήρου! Είναι μονοδιάστατη! Κι αν θέλετε, δεν αποκαλύπτει κι ολόκληρη την Αλήθεια! Περισσότερο - αν θέλετε - ευνοημένοι υπήρξαν οι συνεργάτες και οι εθελοντές του Εσταυρωμένου που συμμετέχουν σε όλη τούτη την προσπάθεια! Και είναι ευνοημένοι, γιατί η χαρά του Χριστού πλημμυρίζει την καρδιά τους! Γιατί είναι μία διακονία, όπως και τόσες άλλες μέσα στην Εκκλησία μας, στην οποία ο ίδιος ο Κύριος μάς παρότρυνε: «Ήμουν στη φυλακή και με επισκεφθήκατε», «Έγκλειστος ήμουν και ήλθατε κοντά μου».

Η κούραση και ο κόπος της προετοιμασίας και της αποστολής των απαραίτητων στους εμπερίστατους αδελφούς μας, δίνουν στη θέση τους στη γλυκύτητα και τη θεϊκή παρηγοριά... Το απρόοπτο μιας επίσκεψης και η ταραχή μας σε ένα κατάστημα κράτησης - πχ ένας σοβαρός καυγάς μεταξύ τροφίμων – δίνουν τη θέση τους σε μία ουράνια εσωτερική γαλήνη! Ο ίδιος ο Χριστός μάς επισκέπτεται στις «φυλακές της καρδιάς μας» και μας απελευθερώνει από μικρότητες, φόβους, λογισμούς! Θέλει καρδιά να επισκεφθεί κανείς «ανθρώπους που η ίδια η κοινωνία τους εξέμεσε! Και σίγουρα την καρδιά αυτή και τη διάθεση μάς τη δίνει ο ίδιος Κύριος! Είναι μια διακονία που πολλοί, όχι μόνο δεν την κατανοούν, αλλά και την κακίζουν: «τι γυρεύεις στις φυλακές;» «αυτοί δεν αλλάζουν», «έχουν πάρει τον δρόμο τους», «δεν κινδυνεύεις;» «πρόσεχε!» και τόσα άλλα που ακούμε καθημερινά από δικούς μας ανθρώπους!

Και ενώ οι κραυγές αυτές πληθαίνουν…τότε έρχονται οι άλλες οι φωνές που είναι βάλσαμο στις δικές μας ψυχές: «Σας ευχαριστούμε που μας σκεφθήκατε», «Είχα ανάγκη από έναν άνθρωπο να μιλήσω» και τόσο άλλα…

Κάποτε ένα έφηβος - τρόφιμος στο Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων –απόρησε και μας έκανε την εξής ερώτηση: «Εσείς ποιον εκπροσωπείτε; Γιατί μας επισκέπτεσθε;». Φοβερή ερώτηση: Ποιον εκπροσωπείς; Εκ μέρους ποιου προσώπου έρχεστε; Κοιταχθήκαμε οι εθελοντές και προσπαθήσαμε να απαντήσουμε πρώτα στον εαυτό μας! Εκεί είναι που καταλαβαίνεις… εκεί είναι που συνειδητοποιείς ότι η διακονία αυτή – όπως και τόσες άλλες μέσα στην Εκκλησία – δεν είναι δικιά σου… είναι του Χριστού! Εκείνος σου τα χαρίζει όλα: και υγεία, και διάθεση, και χρόνο για να τα αφιερώσεις στον αδελφό! Και εκεί που λες «δεν ξαναπάω, είναι κουραστικό»… νιώθεις πάλι αυτή την ανάγκη να είσαι εκεί… περισσότερο για σένα, γιατί εσύ μάλλον βγαίνεις κερδισμένος… εσωτερικά, πνευματικά, ψυχικά!

Κλείνοντας τούτες τις σκέψεις, οφείλω να μοιραστώ μαζί σας ένα περιστατικό που με συγκλόνισε και με έκανε να σκεφτώ τα πράγματα διαφορετικά... Πριν από 10 χρόνια, όταν υπηρετούσα ως καθηγητής στην ορεινή περιοχή της Ξάνθης, στα λεγόμενα Πομακοχώρια, ένας μαθητής μου της Β΄ Λυκείου, κατηγορήθηκε για ένα σοβαρότατο αδίκημα που είχε λάβει χώρα τέσσερα χρόνια πριν στην πλατεία του χωριού του! Ο Χασάν, -ας τον πούμε έτσι - μουσουλμάνος το θρήσκευμα, από την αρχή ως τέλος ορκιζόταν ότι δεν έκανε τίποτα κι ότι όσοι διέπραξαν το αδίκημα είχαν φύγει στο εξωτερικό! Αυτός παιδί από χρυσάφι ήταν, αυτό είπαμε όλοι οι συνάδελφοι. Κι έτσι από την πρώτη στιγμή, όλοι οι καθηγητές σταθήκαμε δίπλα του.... συμπαράσταση στην οικογένειά του, παραστάσεις στα δικαστήρια για υπεράσπιση...και στο τέλος η εισαγγελική παρέμβαση και ο εγκλεισμός του στο Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων Βόλου... Δε θα ξεχάσω ποτέ δύο χαρακτηριστικές στιγμές που ακόμα είναι χαραγμένες ανεξίτηλα στη μνήμη μου! Και τούτες οι εμπειρίες συνδέονται άμεσα με τον π. Θεόδωρο, ο οποίος και με συμβούλευε.

Η πρώτη: μετά την καταδικαστική απόφαση, ο μικρός μεταφέρεται στα κρατητήρια της αστυνομικής διεύθυνσης Ξάνθης και την επομένη θα γίνει η μεταγωγή του στον Βόλο! Κι εκεί – μετά από τηλεφώνημά μου  τα λόγια του πνευματικού μας του π. Θεοδώρου ακόμα είναι στα αυτιά μου:        

-Να πας, παιδί μου, στα κρατητήρια, πρέπει να πας! Να πάτε με τον Διευθυντή!

- Κι αν δεν μας αφήσουν;

-Προσπάθησε! Προσπαθήστε!

Η επίσκεψή μας πλέον επιβεβλημένη: ο Διευθυντής και εγώ έπρεπε να πάμε...

-Κι αν δεν μας αφήσουν; Μου αντέτεινε ο Διευθυντής, όταν το πρότεινα!

-Πρέπει να πάμε, το οφείλουμε στο παιδί και την οικογένεια.

Και βρέθηκε ο τρόπος. Και είμαστε στα κρατητήρια εκείνο το  βράδυ! Στην εξώπορτα οι γονείς του παιδιού... Άνθρωποι μάλλον ηλικιωμένοι, φτωχοί, του μόχθου και του μεροκάματου... Άνθρωποι που μάλλον με τα δακρυσμένα τους μάτια - παρά με τα σπαστά ελληνικά τους - μάς έλεγαν... σας ευχαριστούμε που ήρθατε... σας ευχαριστούμε που δεν μας αφήσατε μόνους μας... που δεν αφήσατε μόνο το γιο μας...

Κατεβαίνοντας στα κρατητήρια, είμαστε εκεί... Κι εκεί ο μικρός παίρνει θάρρος, μας χαμογελάει, φαίνεται ήρεμος, αλλά η αγωνία είναι αποτυπωμένη στο πρόσωπό του! Και τα δάκρυά του επίσης! Λίγα λεπτά πριν είχαν φύγει οι γονείς του!

- Που θα πάω, κύριε; -Τι είναι εκεί - Τι θα βρω; Οι γονείς τι θα απογίνουν; Και όλα αυτά απαντήθηκαν τη μεθεπόμενη μέρα στο Βόλο... στο Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων. Είχε κανονίσει ο πατήρ Θεόδωρος να επισκεφθώ ως εθελοντής του Εσταυρωμένου τον μαθητή μου.

Και εδώ έρχεται η δεύτερη στιγμή... Βρίσκομαι στην εξώπορτα του Ιδρύματος. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα. Κι όμως τώρα είναι διαφορετικά. Κάτι άλλο γίνεται... Και η μεγάλη σιδερένια πόρτα ανοίγει! Και ο Χασάν που με περίμενε έπεσε στην αγκαλιά μου και έκλαιγε σα μωρό. Και έκλαιγε με λιγμούς. Κι έκλαιγα κι εγώ! Ένα κλάμα λυτρωτικό!

Κι έκτοτε ο π. Θεόδωρος και οι υπόλοιποι εθελοντές του “Εσταυρωμένου” δεν τον άφησαν τον Χασάν -όπως βέβαια και τα υπόλοιπα παιδιά του Ιδρύματος. Ήταν πάντα εκεί, ήταν και για μένα εκεί, ήταν και για τους γονείς του εκεί, ήταν και για τους συμμαθητές και τους φίλους του εκεί! Να πώς η Αγάπη του Χριστού γεφυρώνει αποστάσεις, κλείνει τα χάσματα, καλύπτει χιλιόμετρα, γεμίζει καρδιές!

Από τότε ο Χασάν δεν ήταν μόνος! Ο ίδιος άλλωστε μου εξομολογήθηκε κάποτε με τα σπαστά ελληνικά του:

-Κύριε, ένα περίεργο πράγμα, δεν κατάλαβα πώς πέρασαν αυτά τα δύο χρόνια... ερχόταν και η κυρία Μαρία και η κυρία Κατερίνα και ο π. Θεόδωρος...

Κανένα παιδί δεν είναι μόνο του λοιπόν! Κανένας έγκλειστος δεν είναι μόνος του! Έχει τον “Εσταυρωμένο” και τους εθελοντές του! Αν δεν έχεις δικό σου άνθρωπο μέσα στη φυλακή ίσως να μην καταλαβαίνεις... αλλά πλέον όλοι οι εθελοντές κατανοούμε, νιώθουμε, αγγίζουμε ένα θαύμα εσωτερικό! Εμείς στο τέλος ωφελούμαστε με όλη την ύπαρξη μας!

Φτάνοντας στο τέλος αυτών των σκέψεων, θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον πνευματικό μας πατέρα τον π. Θεόδωρο που μας έδωσε την ευκαιρία να είμαστε κοντά του και να διακονούμε τον αναγκεμένο αδελφό! Δεν αποτελεί πλέον ένα καθήκον! Δεν είναι πλέον ένα «πρέπει»! Είναι περισσότερο ανάγκη για εμάς τους εθελοντές και τους συνεργάτες του Εσταυρωμένου να αγκαλιάσουμε με τη διακονία μας τον κάθε αδελφό και εν τέλει τον ίδιο τον Κύριο που μας καλεί να ενεργήσουμε, να δράσουμε!

Απόστολος Βλαχάκης

Συνεργάτης του “Εσταυρωμένου”