"ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕ, ΜΑΘΕ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ"

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

1.      Στὴν προ­σευ­χὴ νὰ κα­τη­γο­ροῦ­με τὸν ἑ­αυ­τό μας.  Νὰ χρη­σι­μο­ποι­οῦ­με συ­χνὰ τὴν αὐ­το­μεμ­ψί­α, γιὰ νὰ κα­τα­πνί­γου­με τοὺς πα­ρά­λο­γους καὶ ὑ­πε­ρή­φα­νους λο­γι­σμούς. Δι­ό­τι ἡ τα­ρα­χὴ καὶ οἱ λο­γι­σμοί, φα­νε­ρώ­νουν ὅ­τι τὸ ἀ­παί­σιο θη­ρί­ο τοῦ ἐ­γω­ι­σμοῦ κα­τοι­κεῖ μέ­σα μας.

2.      Τὴν ὥ­ρα τῆς προ­σευ­χῆς νὰ χα­ρα­κτη­ρί­ζου­με ἁ­μαρ­τω­λὸ τὸν ἑ­αυ­τό μας καὶ μὲ εἰ­λι­κρί­νεια νὰ ζη­τοῦ­με ἀ­πὸ τὸ Θε­ὸ ἔ­λε­ος.

3.      Ἡ προ­σευ­χὴ ὑ­πὲρ τῶν ἄλ­λων εἶ­ναι ἀ­νώ­τε­ρο εἶ­δος ἐ­λε­η­μο­σύ­νης. Χαί­ρε­ται ὁ Κύ­ριος, ὅ­ταν ἀ­πὸ ἀ­γά­πη γιὰ τοὺς ἀ­δελ­φούς μας προ­σευ­χό­μα­στε. Ἔ­χε­τε δι­πλὴ καὶ τρι­πλὴ εὐ­λο­γί­α.

4.      Τὸ θέ­μα τῆς προ­σευ­χῆς.  Κι ἐ­σεῖς, ποὺ ζεῖ­τε μέ­σα στὶς πολ­λὲς μέ­ρι­μνες καὶ τοὺς θο­ρύ­βους τοῦ κό­σμου τού­του, ἔ­χε­τε τὴ δυ­να­τό­τη­τα - στὸ μέ­τρο τοῦ δυ­να­τοῦ –νὰ συ­νο­μι­λεῖ­τε μὲ τὸ Θε­ὸ καρ­δια­κά.

5.      Ἀ­ξι­ο­ποι­ῆστε τὴν πε­ρί­ο­δο τῆς νύ­κτας γιὰ  προ­σευ­χὴ κ.λ.π. Εἶ­ναι ὁ πιὸ κα­τάλ­λη­λος χρό­νος νὰ ἐρ­γα­στεῖ κα­νεὶς πνευ­μα­τι­κά.

6.      Ἐ­κεῖ­νο ποὺ χρει­ά­ζε­ται ν’ ἀ­πο­κτή­σου­με, πρῶ­τα ἀ­π’ ὅ­λα, εἶ­ναι ὁ πό­θος γιὰ προ­σευ­χή. Στὴ συ­νέ­χεια νὰ  ζη­τοῦ­με ἐ­πί­μο­να ἀ­πὸ τὸν Κύ­ριο τὴ βο­ή­θειά Του, δι­ό­τι χω­ρὶς τὴ χά­ρη Του δὲν μπο­ροῦ­με νὰ προ­σευ­χη­θοῦ­με. Ταυ­τό­χρο­να, ἄς βι­ά­σου­με λί­γο τὸν ἑ­αυ­τό μας Στὴν ἀρ­χή, γιὰ ν’ ἀ­πο­κτή­σου­με ἕ­να μι­κρὸ καὶ στα­θε­ρὸ πνευ­μα­τι­κὸ πρό­γραμ­μα προ­σευ­χῆς καὶ πνευ­μα­τι­κῆς με­λέ­της. Νὰ ἐ­πι­λέ­ξου­με κά­ποι­ες στιγ­μὲς τῆς ἡ­μέ­ρας, πού μᾶς δι­ευ­κο­λύ­νουν.

7.      Οἱ πιὸ κα­τάλ­λη­λες ὧ­ρες γιὰ προ­σευ­χὴ εἶ­ναι οἱ νυ­κτε­ρι­νὲς καὶ συγ­κε­κρι­μέ­να οἱ πρῶ­τες πρω­ι­νὲς ὧ­ρες. Τό­τε ὑ­πάρ­χει ἡ­συ­χί­α. Ἀ­που­σιά­ζουν οἱ θό­ρυ­βοι καὶ ἡ τα­ρα­χὴ τῆς κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας. Ἂν στα­θε­ρο­ποι­η­θοῦ­με σ’ αὐ­τὸ τὸ πρό­γραμ­μα, τό­τε ἐ­κτι­μῶν­τας ὁ Θε­ὸς τὴν προ­σπά­θειά μας θὰ μᾶς δώ­σει - τὴ στιγ­μὴ ποὺ Ἐ­κεῖ­νος θὰ ἐ­πι­λέ­ξει - κά­ποι­α πνευ­μα­τι­κὴ κα­τά­στα­ση, ὅ­πως εἰ­ρή­νη, χα­ρά, γλυ­κύ­τη­τα, θέρ­μη στὴν καρ­διὰ κι ὅ,τι ἄλ­λο Ἐ­κεῖ­νος ἐ­πι­τρέ­ψει.

Από το βιβλίο του π. Θεοδώρου Μπατάκα:

"ΑΥΡΑΣ ΛΕΠΤΗΣ ΑΝΑΣΑ"