Ένα κάθε μέρα (16) - Οι σκέψεις μιας γιατρού...

Kαλημέρα σας π.Θ,

Ευχαριστούμε για ότι ανεβάζετε στη σελίδα σας και για τις προσευχές σας.

Εμείς δεν είμαστε έγκλειστοι, δουλεύουμε στο ιατρείο κανονικά (με λίγο κόσμο βέβαια).

Θέλω να σας εξομολογηθώ ότι δεν έχω πειστεί για την αναγκαιότητα αυτής της παράνοιας που επικράτησε σχετικά με τον κορωναϊό. 

Καταλαβαίνω ότι είναι μια υπαρκτή κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπιστεί με σύνεση και προσοχή, αλλά όχι αυτό το δαιμονικό πανηγύρι που έχει ξεσπάσει....

Βλέπω γύρω μου ανθρώπους τρομοκρατημένους, με θολωμένη κρίση και παράλογες αντιδράσεις και προφυλάξεις.

Πιο πολύ ανησυχώ για  το μετά... παρά το τώρα.

Προσεύχομαι αλλά η ευχή δεν μένει στο μυαλό.

Πετάει και χάνεται μέσα σ'όλα αυτά...

Δεν φοβάμαι (προσέχω λογικά, βέβαια) αλλά έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι: μήπως τελικά εγώ είμαι αφελής.

Το χειρότερο είναι που άρχισα να εκνευρίζομαι και να κατακρίνω τους συνανθρώπους μου που αντιδρούν υπερβολικά, ενώ όταν το σκεφτώ δεν φταίνε, αφού δεν είναι γιατροί να γνωρίζουν πως δρουν οι ιοί και ποιες είναι τελικά οι αληθινές προφυλάξεις που χρειάζονται.

Ποιά είναι η πραγματική αλήθεια και ποιες οι κατευθυνόμενες σκοπιμότητες ...???

Με σεβασμό και αγάπη

Κ. Κ. 

Ιατρός