Από το κρεβάτι ενός μεγάλου νοσοκομείου...

ΓΡΑΦΕΙ ΕΝΑΣ ΑΣΘΕΝΗΣ ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ.

"...Ένα ευχαριστώ είναι λίγο για όσα κάνεις για μας...

Οι μέρες του νοσοκομείου πάντα έχουν πνευματικό πρόσημο θετικό, αφού υπάρχει χρόνος για Πρωινή προσευχή, χαιρετισμούς, ψαλτήρι κι Απόδειπνο. 

Επίσης, γνωρίζεσαι και με σπουδαίους ανθρώπους. 

Έχω στο δωμάτιο 2 Ρομά. 

Ο ένας έχει 10 κι ο άλλος 5 παιδιά. 

Όλο ιστορίες είναι για τις δυσκολίες της ζωής...

Από την άλλη, βλέπεις νέα παιδιά κι αυτά στο κρεβάτι του πόνου...

Όλοι έχουν ένα κοινό στόχο: να ζήσουν! 

Λαχταρούν τη ζωή, είναι κεφάτοι, ίσως πιο κεφάτοι από όσο είναι έξω...

Έχουν όρεξη για συζητήσεις, πολιτικές, κοινωνικές ακόμα και θεολογικές. 

Προχθές μια κυρία δίπλα μου με είδε να διαβάζω την πρωινή ακολουθία κι έβγαλε κι αυτή το προσευχητάρι της να διαβάσει! 

Είμαστε πολλοί τελικά που έχουμε την ανάγκη της επικοινωνίας με τον Θεό.

Το μόνο που στενοχωριέμαι είναι ότι άφησα πίσω μου τη σύζυγο και το παιδί μου...

Να σου πω την αλήθεια, είχα στο νου μου ότι θα το ξαναπάθω και παρακαλούσα τον Κύριο μας να μου το φέρει μαλακά...όπως τελικά και το έκανε! 

Για μια στιγμή λύγισα και είπα να μην το ξαναπεράσω, αλλά φαίνεται πως είναι για το καλό μου...

Ξέρεις στο Νοσοκομείο κάθε ώρα, κάθε στιγμή είναι διαφορετική...η χαρά διαδέχεται τη λύπη, από τα πάνω στα κάτω και τούμπαλιν!!!! 

Και όλοι οι ασθενείς περιμένουμε με αγωνία ένα νεύμα του γιατρού, ένα λόγο ότι "τώρα είσαι καλά, μπορείς να πας σπίτι σου". 

Σήμερα πήγα για ακτινογραφία... μάλλον αναβάλλεται το αυριανό εξιτήριο!!! 

Πριν μου το πει ο γιατρός, διάβαζα το  Ψαλτήριο και μου μπήκε ο λογισμός πως δύσκολα θα βγω αύριο..

 

... ο γιατρός απόρησε που δεν απογοητεύτηκα...

Οπότε αναμένουμε....

Ο Χριστός μας είναι ο πιο πιστός φίλος, ο πιο ακριβής γιατρός, και φυσικά ο καλύτερος ψυχολόγος ή μάλλον ψυχίατρος, αφού ετάζει καρδίας και νεφρούς...

ο ασθενής