-Γιαγιά, οι μεγάλοι δεν βλέπουν το κακό και τον πόνο που προκαλούν; (Για τους μικρούς μας φίλους)

Η Δροσούλα και ο Ραφαήλ γονάτισαν κάτω από το εικονοστάσι. Ένωσαν τα χεράκια τους κάτω από το σαγονάκι τους και παρακάλεσαν την καλή Παναγίτσα, να φυλάει όλα τα παιδάκια του κόσμου και να τα έχει στην αγκαλιά της.  

-Ναι, καλή μας Παναγίτσα, μην αφήσεις κανένα! Όλα! ... Όλα!  

-Και δώσε σε όλους τους ανθρώπους χαρά, γαλήνη και φώτισέ τους να κάνουν το καλό.  

-Δροσούλα, πόσο ευτυχισμένοι θα ζούσαμε, αν κάναμε όλοι το καλό! 

-Ναι, Ραφαήλ, δεν θα υπήρχαν ούτε πόλεμοι, ούτε εγκλήματα, ούτε μίση και έχθρες! 

-Θα ήταν ο κόσμος μας αγγελικός, όπως τον είχε πλάσει ο Θεός στην αρχή! Είπε η γιαγιά καθώς άκουσε την κουβέντα των παιδιών και πλησίασε. 

-Αχ, καλή μας γιαγιά, πόσο όμορφο κόσμο μας έφτιαξε ο Θεός! Με τον  καταγάλανο ουρανό, τη θάλασσά μας, τα βουνά και τους κάμπους, γεμάτο λουλούδια! Κι εμείς αντί να τα χαιρόμαστε και να τον δοξάζουμε, καταστρέφουμε ό,τι δημιούργησε.  

-Εγώ, Δροσούλα, θέλω να ζήσω σ' έναν όμορφο κόσμο, όπως τον έφτιαξε ο καλός μας Θεός! Σ’ αυτόν δεν θα υπάρχει κακία, μίσος, πόλεμοι, ληστείες, φόνοι! 

  Σ’ αυτόν, θα είμαστε όλοι παιδιά της αγάπης του Χριστούλη! Θα ζούμε σαν αγγελουδάκια στη γη! Πόσο όμορφα θα είναι! Είπε ο Ραφαήλ κι αγκάλιασε την αδερφούλα του.  

-Γιαγιά, τελικά νομίζω ότι το μεγαλύτερο κακό, το κάνουμε εμείς οι άνθρωποι...  

-Ναι, Δροσούλα μου! Μας λείπει ένα πράγμα που θα τα άλλαζε όλα! Η αγάπη! Αν είχαμε αγάπη για τον διπλανό μας δεν θα θέλαμε το κακό του, ούτε θα τον ζηλεύαμε... θα θέλαμε την προκοπή του.  

Αν είχαμε αγάπη θα γινόμασταν ένα κεράκι για τον αδελφό μας που θα έλιωνε γι’ αυτόν.  Κι αυτός για μας... 

 Και τότε θα αγαπούσαμε το κάθε τι, ακόμα και το πιο μικρό χορταράκι, κάθε δημιούργημα του Κυρίου μας και θα τον δοξάζαμε με όλη μας την καρδιά!  

-Γιαγιά, οι μεγάλοι δεν βλέπουν το κακό και τον πόνο που προκαλούν; 

-Δυστυχώς! Ο άνθρωπος όταν φύγει από την αγκαλιά του Θεού και πατέρα του γίνεται ψυχρός, άπληστος, εγωιστής. Θέλει όλο και περισσότερα χωρίς να τον νοιάζει αν ο διπλανός του υποφέρει! Και τότε μπορεί να γίνει πολύ κακός και σκληρός... 

-Γιαγιά, αν ακολουθούσαμε όλοι τα βήματα του Χριστού δεν θα ήταν όλα πιο όμορφα και φωτεινά;   

-Ναι, καλέ μου Ραφαήλ! Τότε η ειρήνη θα βασίλευε στις καρδιές μας και σ’ όλο τον κόσμο! 

-Είναι αργά για να αλλάξουμε, γιαγιά; 

-Όχι! Μας περιμένει υπομονετικά και στοργικά να επιστρέψουμε κοντά Του!  Είπε η γιαγιά αγκαλιάζοντας τα εγγονάκια της. 

Πόσο τέλεια τα έφτιαξες όλα Θεέ μου!  

Και πόσο θα πρέπει να μας αγαπάς για να μας χαρίσεις αυτόν τον υπέροχο κόσμο! 

Σταυρούλα Δημητριάδη, δασκάλα