Η γιαγιά έβγαλε
την ποδιά της, τη δίπλωσε προσεκτικά κοιτάζοντας από το παράθυρο της κουζίνας
τα αγαπημένα εγγονάκια της, που έπαιζαν
ξένοιαστα στην αυλή. Πήρε ένα πιάτο, αράδιασε επάνω τα νόστιμα και
αχνιστά τυροπιτάκια που μόλις είχε βγάλει από τον φούρνο και βγήκε έξω.
Τα άφησε πάνω
στο τραπέζι της βεράντας και κάθισε στην αγαπημένη της πολυθρόνα να ξεκουραστεί
κρατώντας στα χέρια της μία χάρτινη εικονίτσα.
-Μμμ γιαγιά! Τι
ωραία που μυρίζουν! Πόσο πεινάω! Φώναξε τρέχοντας ο Ραφαήλ.
-Ραφαήλ! Θέλω
κι εγώ! Μην τα πάρεις όλα! Είπε η Δροσούλα κοιτάζοντάς τον που κρατούσε δύο
τυροπιτάκια στα χέρια του.
-Φτάνουν για
όλους! Έχω κι άλλα μέσα! Είπε η γιαγιά ευχαριστημένη που τα έβλεπε να τα
απολαμβάνουν.
-Το ξέρετε ότι
σήμερα γιορτάζουμε τη μνήμη ενός Αγίου της Εκκλησίας μας για πρώτη φορά;
-Αλήθεια
γιαγιά; Και ποιος είναι αυτός;
-Είναι ένας
κρυφός Άγιος της εποχής μας! Πολλοί είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν και να
πάρουν την ευχή του! Ο Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης.
-Πες μας γιαγιά, να μάθουμε για τη ζωή του! Την
παρακάλεσαν η Δροσούλα και ο Ραφαήλ και κάθισαν κοντά της.
- Γεννήθηκε στην Εθιά ένα ορεινό χωριό του
Ηρακλείου της Κρήτης το 1931. Η
οικογένειά του ήταν πολυμελής και πάμπτωχη. Οι γονείς του ήταν ευσεβείς και
ενάρετοι άνθρωποι και είχαν οκτώ παιδιά. Το 8ο ήταν ο Άγιος Ευμένιος που το
βαπτιστικό όνομά του ήταν Κωνσταντίνος.
Έχασε πολύ μικρός τον πατέρα του και η χήρα μάνα
του ξενοδούλευε για να τα βγάλει πέρα. Η γερμανική κατοχή που ήρθε δυσκόλεψε
ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Παπούτσια φόρεσε δώδεκα χρονών.
-Πόσο δύσκολα παιδικά χρόνια πέρασε! Με πολλές
στερήσεις και πείνα!
-Ναι, Δροσούλα μου, αλλά από μικρός φαινόταν ότι
ήταν σκεύος εκλογής του Κυρίου μας! Προσπαθούσε πάντα να τον ευχαριστεί!
Δεκαεφτά χρονών έγινε μοναχός. Μέσα του έκαιγε άσβεστη η φλόγα και ήθελε να
αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Χριστό. Έτσι πήγε στην Ιερά Μονή Αγίου Νικήτα κι
εκεί ως δόκιμος μοναχός έκανε όλα τα διακονήματα με αγάπη, φιλότιμο και προθυμία.
Θεμέλιο της μοναχικής του ζωής έβαλε την
ταπεινοφροσύνη, την υπακοή και την εργατικότητα. Με την κουρά του ονομάστηκε
Σωφρόνιος. Τις ημέρες εργαζόταν σκληρά και τις νύχτες αγρυπνούσε κάνοντας
προσευχή.
Είχε την Παναγία από μικρό παιδί κοντά του, την
είδε, του μίλησε και του υποσχέθηκε ότι θα είναι μαζί του!
Σε ηλικία είκοσι τριών ετών πήγε στρατιώτης.
Ήταν πολύ εργατικός , υπάκουος και ακούραστος. Ξεχώρισε για το ήθος και τον
ακέραιο χαρακτήρα του. Έκανε όλες τις νηστείες.
Ώσπου μια μέρα αρρώστησε βαριά, ο υψηλός πυρετός
δεν έπεφτε. Νοσηλεύτηκε σε πολλά στρατιωτικά νοσοκομεία. Στο τέλος μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Λοιμωδών στην Αγία
Βαρβάρα Αθηνών γιατί βρέθηκε ότι έπασχε από λέπρα.
Αφού θεραπεύθηκε παρέμεινε εκεί προσφέροντας την
αγάπη του και τις υπηρεσίες του στους πάσχοντες αδερφούς του. Του παραχωρήθηκε
ένα κελάκι, δίπλα στο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων όπου πέρασε ασκητικά και με
καθημερινούς πνευματικούς αγώνες την υπόλοιπη ζωή του. Φρόντιζε τον ναό,
περιποιούνταν τους ασθενείς που ήταν παράλυτοι, έφτιαχνε λιβάνι για τα
μοναστήρια και τους ναούς τοποθετούσε στους θαλάμους εικόνες και πνευματικά
βιβλία.
Τα καλοκαίρια επισκεπτόταν το Άγιο Όρος, πήγαινε
και στην Κρήτη.
Υπηρέτησε με όλη του την ψυχή και την καρδιά τον
Άγιο μοναχό Νικηφόρο που ήταν τυφλός και παράλυτος. Τον είχε πνευματικό πατέρα
και οδηγό!
Το 1975 ο μοναχός Σωφρόνιος χειροτονήθηκε
πρεσβύτερος και πήρε το όνομα Ευμένιος. Έγινε ιερέας και άριστος πνευματικός
στο Λοιμωδών.
-Μπήκε ως ασθενής με λέπρα κι αφού γιατρεύτηκε
έμεινε ως ιερέας! Πόση αγάπη ένιωθε για τον συνάνθρωπό του!
Πήγε ένα προσκυνηματικό ταξίδι στη Μόσχα και
μετά από εκεί άρχισαν τα μεγάλα προβλήματα υγείας του: σάκχαρο, ανεπάρκεια
νεφρών, προβλήματα οράσεως και τα πόδια του σε άσχημη κατάσταση. Μπαινόβγαινε
στα νοσοκομεία αλλά δεν σταμάτησε τα ιερατικά του καθήκοντα. Ιερές Ακολουθίες,
αγιασμούς, ευχέλαια, εξορκισμούς.
-Παρ΄ όλα τα σοβαρά προβλήματα συνέχιζε να
λειτουργεί!
-Έφτασε σε μεγάλο ύψος Αγιότητας! Έβλεπε του
Αγγέλους με τα φτερά τους στη Θεία Λειτουργία!
Αξιώθηκε να λάβει το προορατικό χάρισμα! Βοήθησε, συμβούλεψε και στήριξε
πολλούς ανθρώπους!
-Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε
στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Τον θάλαμό του τον είχε μετατρέψει σε εκκλησία.
Τον αγαπούσαν γιατροί, νοσηλευτές και πλήθος κόσμου τον επισκέπτονταν
καθημερινά.
Πήγε στην αγκαλιά του Κυρίου την Κυριακή στις 23
Μαΐου 1999 και τάφηκε στον τόπο που γεννήθηκε στην Εθιά. Από τότε κάνει πολλά θαύματα! Τους είπε η
γιαγιά, δείχνοντάς τους την εικονίτσα που κρατούσε στο χέρι της.
-Ένας γελαστός παππούλης! Λάμπει ολόκληρος! Είπε
ο Ραφαήλ και την πήρε στα χέρια του.
--Ένας απλός και ταπεινός παππούλης που αγαπούσε
πολύ όλους τους ανθρώπους και προσευχόταν γι’ αυτούς μέρα νύχτα. Συμβούλευε να
σκεφτόμαστε και να κάνουμε μόνο το καλό.
Ακόμα κι
ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε :
“Να
πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του γιατί είναι ο κρυμμένος Άγιος των ημερών
μας. Σαν τον Γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια”.
-Άγιε Ευμένιε, πρέσβευε υπέρ ημών! Μεσίτευσε στον Κύριό μας, να μας χαρίζει το
έλεός του όλες τις ημέρες της ζωής μας και να έχουμε κι εμείς ταπείνωση! Είπε η
γιαγιά κι έκλεισε για λίγο τα ματάκια της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου