Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΑΠΑΡΧΗ (π . Δημητρίου Μπόκου)

Μιλώντας γιὰ τὴ Θεία Εὐχαριστία ὁ μεγάλος Ρῶσος θεολόγος π.

Γεώργιος Φλωρόφσκι, λέγει: «Ἡ Εὐχαριστία εἶναι εἰκόνα ὁλόκληρης τῆς

θείας Πρόνοιας. ...Ἐν Χριστῷ πληρώθηκε καὶ τελείωσε ἡ περὶ τοῦ κό-

σμου προαιώνια βουλὴ τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν ἐνσάρκωση τοῦ Λόγου ὁλο-

κληρώθηκε ὁ ἁγιασμὸς τῆς ὕλης.

Ἐμεῖς τώρα προσφέρουμε τὶς ἀπαρχὲς τῆς ὕλης, σιτάρι καὶ γέν-

νημα τῆς ἀμπέλου, πρὸς εὐχαριστιακὸ καθαγιασμό, χάρη στὸν ὁποῖο

ἀποκαταστάθηκε ἡ εἰκόνα καὶ ἡ ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ἀνθρώπῳ.

Ἔτσι βλέπουμε στοὺς ἁγίους καὶ τοὺς δικαίους τὴν ἐπηγγελμένη καὶ

προσδοκώμενη θέωση τοῦ ἀνθρώπου ἤδη πραγματοποιημένη,

πράγμα γιὰ τὸ ὁποῖο χαιρόμαστε καὶ εὐχαριστοῦμε. Στοὺς ἁγίους ἡ

Ἐκκλησία βλέπει τὴν πλήρωσή της. Βλέπει τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ «ἐλη-

λυθυῖαν ἐν δυνάμει». ...Εἶναι τὰ μέλη της, ποὺ μὲ τὸν καλὸ ἀγώνα τους

βρῆκαν τὴν ἐν Χριστῷ ἀνάπαυση, «εἰσῆλθον εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου

των». ...Ἡ Ἐκκλησία μνημονεύει ὅλως «ἐξαιρέτως» τῆς Θεομήτορος,

ποὺ εἶναι ἡ, κατὰ τὸ ἀνθρώπινο, ρίζα τῆς θείας αὐτῆς θυσίας».

Τὰ λόγια αὐτὰ μᾶς θυμίζουν ὅτι οἱ ἅγιοι εἶναι οἱ πρῶτοι καρποί,

οἱ εὐλογημένες ἀπαρχές, ποὺ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία ἐκ μέρους μας

στὸν μεγάλο Γεωργὸ τοῦ κόσμου. «Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως τῷ φυ-

τουργῷ τῆς κτίσεως ἡ Οἰκουμένη προσφέρει σοι, Κύριε, τοὺς θεοφό-

ρους μάρτυρας». Κατὰ τρόπο ὅμως μοναδικὸ καὶ ἐξαίρετο, ἰσχύει αὐτὸ

γιὰ τὴ Θεοτόκο. Αὐτὴ εἶναι πρωτίστως ἡ εὐλογημένη ἀπαρχὴ ποὺ

πρόσφερε τὸ ἀνθρώπινο γένος στὸν Θεό. «Ἡ Παρθενομήτωρ αὕτη

μόνη μεθόριόν ἐστι κτιστῆς καὶ ἀκτίστου φύσεως...» Καὶ ἐπειδὴ

αὐτὴ μόνο στάθηκε ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ σὲ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος,

«τὸν Θεὸν ἐποίησεν Υἱὸν ἀνθρώπου, υἱοὺς δὲ Θεοῦ τοὺς ἀνθρώπους

ἀπειργάσατο» (ἅγ. Γρηγ. Παλαμᾶς). Προηγήθηκε στὴ θέωση καὶ θέωσε τὸ

γένος μας.

Προηγεῖται καὶ σὲ ὅ,τι μέλλει νὰ ἀκολουθήσει γιὰ ὅλους μας. Γρά-

φει γιὰ τὴν Κοίμησή της ὁ μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware:

«Ἀπὸ μιὰ ἄποψη ὁ δοξασμὸς τοῦ σώματός της εἶναι ἀσφαλῶς μονα-

δικός. Μόνη αὐτὴ μεταξὺ ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἤδη πε-

ράσει πέραν τοῦ θανάτου καὶ τῆς κρίσεως. Αὐτὴ μόνη ἀπὸ ὅλη τὴν

Ἐκκλησία κατοικεῖ ἤδη στὴ δόξα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος μὲ ἀκέραιο τὸ

πρόσωπό της, δηλαδὴ μὲ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή. Μόνο στὴ δική της

περίπτωση ἔγινε σὲ πρότερο χρόνο ἡ ἐσχατολογικὴ ἀνάσταση τοῦ σώ-

ματος...

Ἀπὸ μιὰ ἄλλη ὀπτική, ὅμως, δὲν εἶναι μόνο μοναδική, ἀλλὰ καὶ

παράδειγμα γιὰ μᾶς. Ἡ ἀνάσταση τοῦ σώματος, ἡ ὁποία στὴν περί-

πτωσή Της ἔγινε νωρίτερα, εἶναι κάτι ποὺ ἀναμένει κι ἐμᾶς ὅλους... Στὴ

δόξα αὐτή, στὴν ὁποία ἡ Θεοτόκος κατοικεῖ ἀπὸ τώρα –μὲ τὸ σῶμα

καὶ τὴν ψυχή της– ἐλπίζουμε κι ἐμεῖς τελικὰ νὰ μετάσχουμε, μὲ τὸ σῶμα

καὶ τὴν ψυχή μας. Ἐκείνη δείχνει τὸν δρόμο ποὺ ὅλοι μας ἔχουμε κληθεῖ

νὰ ἀκολουθήσουμε. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπαρχὴ τῶν καρπῶν, ἐμεῖς καλού-

μαστε νὰ γίνουμε ἡ συγκομιδή...

Ὁ Ἰησοῦς εἶπε στοὺς Μαθητές Του: «Πορεύομαι ἑτοιμάσαι τόπον

ὑμῖν» (Ἰω. 14, 2). Μετὰ τὸν Χριστὸ καὶ ἡ Μαρία ἐπιβεβαιώνει τὸ ἴδιο

πράγμα μὲ τὴ δική της Μετάσταση στὸν οὐρανό: Πορεύεται καὶ Ἐκείνη

γιὰ νὰ ἑτοιμάσει τόπο γιὰ μᾶς. Στὸ δοξασμένο πρόσωπό της συγκεφα-

λαιώνει τὴ μέλλουσα ἐλπίδα τῆς ἀνθρωπότητας. Ἂν ρωτήσουμε: Ποιὸ

εἶναι τὸ τέλος τοῦ ταξιδιοῦ μου; ἡ ἀπάντηση εἶναι σαφής: Κοίταξε τὴ

Θεοτόκο».