ΟΙ ΣΤΑΥΡΩΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (π. Δημητρίου Μπόκου)

Ἡ Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι ἑορτὴ ποὺ ὑπαγορεύθηκε

ἀπὸ ἱστορικὰ γεγονότα. Τὴν πρώτη φορά, ὅταν βρέθηκε ἐπὶ τοῦ

Γολγοθᾶ ἀπὸ τὴν ἁγία Ἑλένη. Τὴ δεύτερη, ὅταν ὁ αὐτοκράτορας

Ἡράκλειος, νικώντας τοὺς Πέρσες ποὺ εἶχαν κυριεύσει τοὺς Ἁγίους

Τόπους, τὸν ἐπανέφερε ἀπὸ τὴν Περσία, ὅπου εἶχε μεταφερθεῖ ὡς

λάφυρο (Ἑορτὴ Ὑψώσεως Τιμίου Σταυροῦ).

Εἶναι ἀνάγκη ὅμως ἡ Ὕψωση αὐτὴ νὰ γίνεται κυρίως μέσα μας.

Ὅπως ἡ Παναγία ἀναδείχθηκε μυστικὸς παράδεισος, κῆπος δηλαδὴ

ὅπου βλάστησε ὁ Χριστός, «ὑφ’ οὗ τὸ τοῦ Σταυροῦ ζωηφόρον ἐν γῇ

πεφυτούργηται δένδρον», ἔτσι καὶ ἡ ψυχή μας πρέπει νὰ μετατραπεῖ

«εἰς γῆν ἀγαθήν», σὲ εὔφορο καὶ γόνιμο κῆπο, ὅπου μυστικὰ θὰ

καλλιεργεῖται τὸ σωτηριῶδες δένδρο τοῦ Σταυροῦ. Νὰ ἀνήκουμε κι

ἐμεῖς σ’ αὐτούς, ποὺ «ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ» καρποφοροῦν μὲ

ὑπομονὴ ὅλα τὰ καλὰ ποὺ ἔρρευσαν ἀπὸ τὸ εὐλογημένο ξύλο τοῦ

Σταυροῦ.

Ἀλλιῶς μπορεῖ νὰ συγκαταριθμηθοῦμε στοὺς σταυρωτὲς τοῦ

Χριστοῦ. Ὅπως τότε σταύρωσαν τὸν Χριστὸ ἄνθρωποι δῆθεν

εὐσεβεῖς, ἔτσι καὶ τώρα καὶ σὲ κάθε ἐποχή, ὁ Χριστὸς σταυρώνεται

ἀπὸ τοὺς δῆθεν Χριστιανούς. Οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων, γραμματεῖς

καὶ φαρισαῖοι, ἀρχιερεῖς καὶ πρεσβύτεροι, συμπράττοντας μὲ τὴν

κοσμικὴ ἐξουσία τῶν Ρωμαίων, ἔκαμαν τὰ πάντα ὥστε νὰ ἀνεβάσουν

τὸν Χριστὸ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, συμπαρασύροντας στὶς ἐνέργειές τους

καὶ τοὺς εὐσεβεῖς δῆθεν ὄχλους, ποὺ λίγο νωρίτερα ἐπευφημοῦσαν

τὸν Χριστὸ ὡς βασιλέα.

Ἡ τραγικὴ εἰρωνεία εἶναι ὅτι ὅλοι τους θεωροῦσαν ὅτι πράττουν

τὸ σωστό. Ὅτι σταυρώνοντας τὸν Χριστό, φονεύοντάς τον μὲ τὸν

χειρότερο θάνατο, ὄχι μόνο δὲν διαπράττουν κανένα ἔγκλημα, καμμιὰ

ἁμαρτία, ἀλλὰ καὶ ὅτι προσφέρουν μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν λατρεία στὸν

Θεό. Αὐτὸ δηλαδὴ ἀκριβῶς ποὺ εἶχε προφητεύσει ὁ Χριστὸς γιὰ

ὅλους τοὺς μελλοντικοὺς μάρτυρές του, ὅτι «πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς

δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ» (Ἰω. 16, 2), συνέβη πρῶτα στὸν ἴδιο

τὸν Χριστό.

Γαντζωμένοι στὴν ἄποψη ὅτι ἐφαρμόζουν τὸν θεϊκό τους νόμο οἱ

θρησκευτικοὶ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων, καταδίκασαν σὲ θάνατο τὸν

Χριστὸ μὲ τὴν κατηγορία τῆς βλασφημίας κατὰ τοῦ Θεοῦ. Διότι, ὄχι

μόνο καταργοῦσε τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου, κάνοντας θαύματα τὴν

ἡμέρα αὐτή, ἀλλὰ καὶ ἔλεγε ὅτι ἔχει Πατέρα τὸν ἴδιο τὸν Θεό, «ἴσον

ἑαυτὸν ποιῶν τῷ Θεῷ». Κατὰ τὸν νόμο τους ἔπρεπε νὰ πεθάνει, διότι

«ἑαυτὸν Θεοῦ Υἱὸν ἐποίησεν» (Ἰω. 5, 18. 19, 7).

Ἀλλὰ καὶ πάλι αὐτὰ ἦταν μόνο ἡ πρόφαση γιὰ νὰ καταδικάσουν

τὸν Χριστό. Ἡ ἀληθινὴ αἰτία ἦταν ἡ προσκόλλησή τους στὴ

(θρησκευτικὴ) ἐξουσία, ἡ σύμπραξή τους μὲ τὴν κοσμικὴ (ρωμαϊκὴ)

ἐξουσία, ἡ ἄρνησή τους νὰ ἀποχωρισθοῦν, χάριν τοῦ Χριστοῦ, τὰ

κεκτημένα ποὺ τοὺς προσπόριζαν δόξα, δύναμη καὶ πλοῦτο.

Ὅπως συμβαίνει καὶ σὲ κάθε ἐποχή. Πολλοὶ ἄνθρωποι, ἁπλοὶ

Χριστιανοί, σταυρώνουμε μὲ τὶς πράξεις μας τὸν Χριστό. Ἀλλὰ καὶ

πολλοὶ θρησκευτικοὶ ταγοὶ σταυρώνουν τὸν Χριστό. Ἐκμεταλλεύονται

τὴ θέση τους γιὰ ἴδιον ὄφελος, συμπλέοντας συνήθως μὲ τὴν

ἑκάστοτε κοσμικὴ ἐξουσία. Μὲ ἀποκορύφωμα τὸ παπικὸ παράδειγμα,

ποὺ ἐπὶ αἰῶνες ἀνέδειξε τὸν θρησκευτικὸ ἀρχηγὸ σὲ κρυφὸ ἢ καὶ

φανερὸ πλανητάρχη τοῦ κόσμου.

Ὑψώνεται στὴν ψυχή μας ὁ Σταυρός; Ἢ μὲ τὸν τρόπο μας κι ἐμεῖς

σταυρώνουμε τὸν Χριστό;