2. ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ (η συνέχεια)

     Οἱ διαδικασίες, γιὰ νὰ περάσεις μέσα στὸν ἰδιαίτερο χῶρο τῆς φυλακῆς, εἶναι πολλές, ἐπίπονες, ἀλλὰ κι ἀφόρητα ἐπώδυνες. Ἡ εἰκόνα της ἀπαίσια, ἡ μυρωδιά της ἀποπνικτική· ἄρχισε κιόλας νὰ βρωμίζει τὴν ψυχή μου, νὰ τὴν ταπεινώνουν καὶ νὰ τὴν ἐξευτελίζουν μὲ τὸν πιὸ χυδαῖο τρόπο τους, ὅταν ἡ δεσμοφύλακας μὲ αὐστηρὸ ὕφος μὲ ὑποχρεώνει νὰ σταθῶ μπροστά της ὁλόγυμνη, ὅπως μὲ γέννησε ἡ δόλια μάνα μου, κι ἀμέσως νὰ ἀνέβω πάνω σὲ μία ἰατρικὴ καρέκλα νὰ μοῦ κάνει κάποια ἄλλη δεσμοφύλακας ποὺ ἔκανε χρέη νοσοκόμας «Κολπική». Κέρωσα, χάθηκε τὸ ἔδαφος ἀπὸ τὰ πόδια μου, τὰ δάκρυα ἄρχισαν νὰ τρέχουν σὰν μικροὶ σταλακτίτες πάνω στὰ χλωμά μου μάγουλα· δάγκωσα μὲ ὀργὴ τὰ χείλη μου μέχρι ποὺ μάτωσαν, ἡ φωνή μου ἔφραξε, δὲν μποροῦσα νὰ οὐρλιάξω· μόνο ἕνας πικρὸς κόμπος ἀνεβοκατέβαινε στὸ στεγνὸ λαρύγγι μου. Ζῶ ἕναν ἀδυσώπητο ἐφιάλτη, οἱ ρυτίδες τῆς ταπείνωσης καὶ τοῦ ἐξευτελισμοῦ σκάβουν βαθιὰ τὸ φαράγγι τῆς ψυχῆς μου, ἡ κατάρα ἔχει σφραγίσει τὸ εἶναι μου κι ὁ δρόμος της μὲ ὁδηγεῖ στὴν πόρτα τῆς συμφορᾶς. Ἀτελείωτη ἡ τιμωρία μου - ἂς εἶναι θὰ τὴν ἀντέξω κι αὐτὴ τὴν φάπα, δὲν ἔχω ἄλλη ἐπιλογή. Νιώθω ἐγκλωβισμένη, τσακισμένη, ξεγύμνωσαν τὴν ψυχή μου χωρὶς προσχήματα, καὶ πόσα ἀκόμη θὰ ὑποστῶ ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει! Εἶμαι πολὺ θυμωμένη μὲ τὸν ἑαυτό μου ποὺ δὲν ἔβγαλα ἀπὸ μέσα μου τὸν τσαμπουκά, γιατί δὲν τόλμησα νὰ ἀντισταθῶ στὸ κατεστημένο καὶ τὴν ὑποκριτικὴ τῆς Δικαιοσύνης

      Ἡ διαρκὴς ἐξονυχιαστικὴ διαδικασία τῆς ξεγυμνωμένης μου ἀξιοπρέπειας εἶχε τέλος, μὲ τὴν ἀπόγνωση νὰ χορεύει μέσα στὸ θολὸ βλέμμα μου. Ἡ δεσμοφύλακας μοῦ ἔκανε νόημα νὰ τὴν ἀκολουθήσω τὴν ὥρα ποὺ ἄνοιγε μία βαριὰ  σιδερένια πόρτα γιὰ νὰ περάσω μέσα στὸν ἰδιαίτερο χῶρο τῆς φυλακῆς.

      Ἔντρομη, μὲ τοὺς παλμοὺς τῆς καρδιᾶς μου νὰ σφυροκοποῦν μέσα στὰ στήθη μου, διανύω ἕνα πολὺ μακρὺ διάδρομο γιὰ νὰ φθάσω στὸ ἰσόγειο τῆς Βʹ πτέρυγας, ὅπου ἐκεῖ θὰ ἔμεινα… γιὰ πόσο…; Ἄγνωστο· εἶναι μεγάλη ἡ τροχιὰ καὶ τὸ ταξίδι μέσα στὸ ἄπειρο χάος. Ἐδῶ, ὅταν μπαίνεις, ἡ πόρτα εἶναι ὀρθάνοιχτη, μά, ὅταν θέλεις νὰ φύγεις, πρέπει νὰ λιώσεις τόσο πολύ, ὥστε νὰ χωρέσεις στὴν τρύπα τῆς κλειδαρότρυπας γιὰ νὰ ἀποφυλακιστεῖς. Δειλὰ - δειλά, μὲ τὸν φόβο νὰ κάνει χαρακιὲς στὸ πρόσωπό μου, μπαίνω στὴν πτέρυγα, ἀφήνω σὲ μία γωνία τὸν σάκο μου καὶ θρονιάζομαι ἀπελπισμένη πάνω σὲ μία πλαστικὴ καρέκλα ποὺ βρῆκα μπροστά μου.

      Τὸ μυαλό μου εἶχε φύγει, τὰ μηνίγγια μου χτυποῦσαν σὰν χαλασμένο βιολί, ἡ νευρικότητα κλωτσοῦσε μέσα μου. Δὲν μποροῦσα νὰ συγκεντρωθῶ· εἶχα μία ταραχή, τὰ πόδια μου ἔτρεμαν κι ὁ θυμὸς ἔκλεισε τὴν ἀναπνοή μου. Δὲν συνειδητοποίησα πόση ὥρα ἔμεινα ἀκίνητη, συντροφιὰ μὲ τὴν ἐρημιὰ τῆς ψυχῆς μου, μέσα στὸν λαβύρινθο τοῦ ἀδιέξοδου, προσπαθώντας νὰ παραμερίσω τὴν γκρίζα σκόνη ἀπὸ τὸ ψυχικὸ καὶ πνευματικὸ τέλμα ποὺ εἶχα περιπέσει. Ἡ ἄγνοιά μου γι αὐτὸ τὸ καινούργιο ἄγνωστο περιβάλλον ἀρχίζει νὰ μὲ προβληματίζει ἔντονα, νιώθω ἀνασφαλὴς καὶ πολὺ μπερδεμένη μὲ τὶς σκέψεις μου. Πόσο κακὸ ἔκανα στὸν ἑαυτό μου καὶ πόσο πόνο κι ἀπόγνωση προκάλεσα στὴν οἰκογένειά μου γιὰ ἕνα λάθος ἀπὸ αὐτὰ τὰ λάθη ποὺ κάνει ὁλόκληρη ἡ κοινωνία ‑ μόνο οἱ νεκροὶ δὲν κάνουν λάθη. Κι ὅμως στὸν παρανομαστὴ ἐγὼ καὶ μόνο ἐγὼ βρίσκομαι. Βλέπω νὰ καταρρακώνουν τὰ ἰδανικά μου, νὰ ἐξευτελίζουν τὴν ἀξιοπρέπειά μου, νὰ θάβουν τὴν ψυχή μου μέσα στὰ σκουπίδια.

-   Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη κατάντια ἀπὸ τὸ νὰ παραδίνεσαι ἀμαχητί σὲ τούτη τὴν ἀποκτήνωση, ψέλισα, μὲ μία μελαγχολικὴ εἰρωνεία. (ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ)

   ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ

της Μαρίας Βολιώτη - πρώην κρατουμένης

ΕΚΔΟΣΗ: Σ.Σ.Κ. "Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ"