ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ

ΟΙ ΔΥΟ ΝΕΑΡΟΙ ΠΑΛΕΣΤΙΝΙΟΙ 

Ἐξομολογοῦσα πολλὲς    ὧρες ἐκείνη τὴν ἡμέρα τοῦ  Δεκέμβρη. Εἶχε πάρα  πολὺ κρύο καὶ οἱ ἐξομολογούμενοι περίμεναν ὑπομονετικὰ τὴ σειρά τους. Κτυπᾷ ἡ ἐξώπορτα τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους, τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ καὶ ἐμφανίζονται δυὸ νεαροὶ Παλαιστίνιοι μετανάστες, ἄστεγοι, ταλαιπωρημένοι, πεινασμένοι καὶ ἐλαφρῶς ντυμένοι. Κρύωναν πολύ. Μὲ τὶς λιγοστὲς ἑλληνικὲς λέξεις ποὺ γνώριζε ὁ ἕνας, ἀλλὰ κυρίως μὲ τὴ «διεθνῆ γλῶσσα» τῆς νοηματικῆς, μὲ πληροφόρησαν πὼς ζητοῦσαν τροφὴ καὶ δυὸ κουβέρτες, διότι στὸ κατάλυμά τους ἔκανε πολὺ κρύο. Μετὰ ἀπὸ λίγη ὥρα κατεβήκαμε στὴν ἱματιοθήκη τοῦ Φιλοπτώχου Ταμείου καὶ τοὺς προσφέραμε: οἰκονομικὸ βοήθημα, κουβέρτες, ἐσώρουχα, ζεστὰ μπουφάν, εἴδη καθαριότητος, παπούτσια καὶ φαγητὸ (κονσέρβες κ. ἄ.).

Τὴν ἑπομένη ἡμέρα ἦλθαν καὶ πάλι στὸ Ναό, μετὰ ἀπὸ πρόσκληση δική μας, γιὰ νὰ γνωριστοῦμε καλύτερα. Τοὺς παρεκάλεσα νὰ μὲ ὁδηγήσουν στὸν τόπο, ὅπου κοιμόντουσαν τὰ κρύα βράδια τοῦ χειμῶνα, γιὰ νὰ διαπιστώσω τὴν ἀλήθεια. Μὲ ὁδήγησαν σὲ μία πολυκατοικία ποὺ βρισκόταν ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Σόλωνος μεταξὺ Ἰάσονος καὶ Δημητριὰδος. Ἀνεβήκαμε τὸ κλιμακοστάσιο καὶ, ἀφοῦ φθάσαμε σὲ μία ταράτσα, εἰσήλθαμε σὲ ἕνα μικρὸ οἴκημα, ὅπου ὑπῆρχε μία ἀπότομη σκάλα πού ὁδηγοῦσε σὲ ἕνα ἐγκαταλελειμμένο διαμέρισμα. Ὅλα τὰ τζάμια τῶν παραθύρων σπασμένα. Οἱ ντουλάπες καὶ τὰ λιγοστὰ παλαιὰ ἔπιπλα διαλυμένα. Στὸ δάπεδο ἕνα βρώμικο διπλὸ στρῶμα μὲ τὶς δυὸ κουβέρτες ποὺ παρέλαβαν ἀπὸ τὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Τὸ κρύο δὲν ὑποφερόταν. Σ’ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ χώρου, μποροῦσες νὰ δεῖς καὶ πολλὰ ἴχνη ποὺ ἄφησαν οἱ μόνιμοι ἔνοικοι τοῦ διαμερὶσματος, οἱ ἀρουραῖοι.

Πόνεσε ἡ ψυχή μου γιὰ τὴν κατάσταση στὴν ὁποία περιῆλθαν αὐτὰ τὰ παιδιά. Σκέφθηκα: Καὶ τὰ δικά μου παιδιὰ θὰ μποροῦσαν νὰ βρεθοῦν στὴν ἴδια κατάσταση ἀνάγκης καὶ θὰ ἐπιθυμοῦσα κάποιος ἄλλος νὰ τοὺς προσφέρει βοήθεια καὶ προστασία στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας. Οἱ δυὸ νέοι ἤσαν Μουσουλμάνοι, ἀλλὰ ζήτησαν βοήθεια κτυπῶντας τὴν «πόρτα» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καὶ βρῆκαν ἀνταπόκριση. Εἶχαν, βεβαίως, τὶς σχετικὲς πληροφορίες γιὰ τὸ ποῦ καὶ ἀπὸ ποιοὺς μπορούσαν νὰ ζητήσουν βοήθεια.

Ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν εἶχε ἄδεια παραμονῆς στὴν Ἑλλάδα, ἐνῶ ὁ ἄλλος εἶχε στὰ χέρια του τὸ ἔγγραφο τῆς ἀπέλασης. Τοὺς βοηθήσαμε νὰ ἐπισκεφθοῦν τὴν ὑποδιεύθυνση Ἀσφαλείας Βόλου, γιὰ νὰ τακτοποιήσουν κάποιες ἐκκρεμότητες, τοὺς ὁδηγήσαμε στὸν Α΄ Ξενῶνα τοῦ Συλλόγου, γιὰ νὰ πλυθοῦν καὶ, ἀφοῦ τοὺς φιλοξενήσαμε λίγες ἡμέρες σὲ ξενοδοχεῖο, τοὺς προσφέραμε δυὸ εἰσιτήρια γιὰ τὴν Ἀθήνα. «Ὁ Ἐσταυρωμένος» τοὺς συμπαραστάθηκε στὸ μέτρο τοῦ δυνατοῦ προσφέροντας ἀγάπη καὶ ὀλιγοήμερη φιλοξενία. 

Από το βιβλίο    του π.Θεοδώρου "Ο ΞΕΝΟΣ"