Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΚΑΝΕΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ.

 «Όσα χρόνια και αν ζήσω, δεν θα πάψω να Τον ευγνωμονώ».

 Διάδρομο φυλακής

Μέχρι που μου έδωσαν στην φυλακή βιβλιαράκια, με βίους Αγίων, δεν ασχολήθηκα καθόλου με τον Θεό και την Εκκλησία. Ποτέ δεν πήγε στο μυαλό μου να Του μιλήσω, να προσευχηθώ. Άλλωστε μέσα στα υγρά κελλιά, μέσα στις κατασκότεινες τρύπες, μέσα στην απελπισία, στον πόνο και στην θλίψη, πρέπει να έχεις πολύ μεγάλες δυνάμεις για να συγκεντρωθείς, για να σκεφτείς, για να νιώσεις κάποια θεϊκή παρουσία.

Όχι, δεν είμαι άθεος, όμως μέσα στην φυλακή η πίστη μου αδράνησε, έμεινε πίσω, την ξέχασα. Πιο πολύ μέσα στην καρδιά μου κυριαρχούσε ο πόνος, η θλίψη, η αγωνία, ο φόβος, το άγνωστο. Κάθε φορά που ξημέρωνε λέγαμε, ότι ήλθε η σειρά μου τώρα. Και όταν υποφέραμε από χίλια βασανιστήρια, λέγαμε τότε: Ποτέ ξανά.

Ο ένας ξέπλυνε τις πληγές του άλλου και μετρούσαμε ποιος έχει τις πιο μεγάλες και πιο πολλές πληγές…

Διάβασα, λοιπόν, τα βιβλία «Από όσα είδα και έζησα» και «Η χαρά της ταλαιπωρίας», της «Ορθοδόξου Κυψέλης» και άρχισαν στο μυαλό μου να έρχονται πολλά. Θυμήθηκα πόσες φορές ανεβαίνοντας στο βουνό, για την κοπή των ξύλων, για την καθημερινή εργασία που μου δώσαν, εξαντλημένος από ψυχική και σωματική κούραση, να βγαίνει σε μισές ώρες από την καθιερωμένη η δουλειά! Πόσες φορές με εξάντληση από πυρετό, από αφαγία, από ξύλο και κλωτσιές, χωρίς να μπορώ να σέρνω τα πόδια μου, πόσον μάλλον και την βαριά αλυσίδα, να φτάνω στο δάσος πολύ πιο γρήγορα, πιο ξεκούραστα και πιο ζωηρά!

Μια φορά στην απομόνωση 7 ημέρες. Μόνο νερό έπινα. Από την πείνα γουργούριζε το στομάχι μου. Στην τέταρτη (4) ημέρα κάποιο φως έλαμψε στο μπουντρούμι. Κάποιο εκτυφλωτικό φως, κάτι το πολύ εκθαμβωτικό. Κάποιος ήλθε. Δεν μπόρεσα να δω καθαρά το πρόσωπό του. Όμως με άγγιξε στο στομάχι, στην κοιλιά και ένιωσα να έχω σκάσει από φαγητό, σε σημείο που να έχω αηδιάσει… Καθόλου, σε όλα αυτά τα σημεία, δεν πήγε το μυαλό μου στον Θεό και στην ζωντανή Του παρουσία σε μένα.

Τώρα με την ανάγνωση αυτών των βιβλίων, και Τον θυμήθηκα και συνδύασα πως κάθε ημέρα ήταν και είναι κοντά μου, δίπλα μου. Τώρα νιώθω γεμάτος τύψεις και ενοχές. Και καταλαβαίνω πόσο ανόητος ήμουν. Πώς θα μπορούσα χωρίς την θεϊκή παρουσία και δύναμη, χωρίς το χέρι του Θεού να ανταπεξέλθω σε τόσες, μα τόσες καταστάσεις!

Όσα χρόνια και αν ζήσω από σήμερα δεν θα πάψω να Τον ευγνωμονώ, να Τον δοξολογώ και Τον ευχαριστώ, για ό,τι μου πρόσφερε, ό,τι μου έδωσε, καθώς και όλους όσους μέσα από την καρδιά τους με βοήθησαν…

Από το βιβλίο 

«Συγκλονιστικές Μαρτυρίες Φυλακισμένων – Σύγχρονα μαρτυρολόγια», 

εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», σελ. 29.

Το κείμενο, αντιγράψαμε  την Παρασκευή, 5 / 7/ 2013,  από τον ιστότοπο: http://yiorgosthalassis.blogspot.com